Вікікрыніцы:Паэзія сёння/снежань

З пляцоўкі Вікікрыніцы
студзень люты сакавік красавік травень чэрвень
ліпень жнівень верасень кастрычнік лістапад снежань

Вікікрыніцы:Каляндар/снежань
Вікікрыніцы:Проза сёння/снежань

1 сьнежня (!)

?

Вецер
віўся,
сьмяяўся,
кружыў…
Вецер.
травы да долу
хіліў…
Ой, зялёныя скроні расьлін
Ў перламутры граніту завіў.
І такія
сьмяшныя сьляды
Лунных лап па уцёсах ляглі,
Фосфарыстыя ўхмылкі луны —
Нібы май ды зьвініць ў бубянцы.


2 сьнежня (!)

?

Вецер
віўся,
сьмяяўся,
кружыў…
Вецер.
травы да долу
хіліў…
Ой, зялёныя скроні расьлін
Ў перламутры граніту завіў.
І такія
сьмяшныя сьляды
Лунных лап па уцёсах ляглі,
Фосфарыстыя ўхмылкі луны —
Нібы май ды зьвініць ў бубянцы.


3 сьнежня (!)

?

Вецер
віўся,
сьмяяўся,
кружыў…
Вецер.
травы да долу
хіліў…
Ой, зялёныя скроні расьлін
Ў перламутры граніту завіў.
І такія
сьмяшныя сьляды
Лунных лап па уцёсах ляглі,
Фосфарыстыя ўхмылкі луны —
Нібы май ды зьвініць ў бубянцы.


4 сьнежня (!)

?

Вецер
віўся,
сьмяяўся,
кружыў…
Вецер.
травы да долу
хіліў…
Ой, зялёныя скроні расьлін
Ў перламутры граніту завіў.
І такія
сьмяшныя сьляды
Лунных лап па уцёсах ляглі,
Фосфарыстыя ўхмылкі луны —
Нібы май ды зьвініць ў бубянцы.


5 сьнежня

1830

Мы, лісьце, лісточкі,
Цьвіцём і блішчым,
Да часу дні, ночкі
На суччы вісім.

Праз цёплае лета,
Былі мы ў красе,
Гулялі з праменьнем
Ясьнелі ў расе.

Дый зьнікнуў час ласкі.
Птушыны сьціх сьпеў,
Пасохнулі краскі,
Луг зелен счарнеў.


6 сьнежня (!)

1830

Мы, лісьце, лісточкі,
Цьвіцём і блішчым,
Да часу дні, ночкі
На суччы вісім.

Праз цёплае лета,
Былі мы ў красе,
Гулялі з праменьнем
Ясьнелі ў расе.

Дый зьнікнуў час ласкі.
Птушыны сьціх сьпеў,
Пасохнулі краскі,
Луг зелен счарнеў.


7 сьнежня (!)

1830

Мы, лісьце, лісточкі,
Цьвіцём і блішчым,
Да часу дні, ночкі
На суччы вісім.

Праз цёплае лета,
Былі мы ў красе,
Гулялі з праменьнем
Ясьнелі ў расе.

Дый зьнікнуў час ласкі.
Птушыны сьціх сьпеў,
Пасохнулі краскі,
Луг зелен счарнеў.


8 сьнежня (!)

1830

Мы, лісьце, лісточкі,
Цьвіцём і блішчым,
Да часу дні, ночкі
На суччы вісім.

Праз цёплае лета,
Былі мы ў красе,
Гулялі з праменьнем
Ясьнелі ў расе.

Дый зьнікнуў час ласкі.
Птушыны сьціх сьпеў,
Пасохнулі краскі,
Луг зелен счарнеў.


9 сьнежня

канец 1890-х—пачатак 1900-х

Ужо птушкі пяюць ўсюды,
Ужо кветкі зацьвілі…
„Вясна прыдзе“ — кажуць людзі…
Ды скуль прыдзе і калі?

І на што-ж вясна нам, Божа?
Мы адвыклі ад вясны…
Елкі ў лесе, мох на стрэсе
Зелянеюць заўсягды…


10 сьнежня

1846

На людзей нападаць, забіваць не хадзіў,
Не хадзіў, куды ночкай ідуць цемнякі;
Праз дзяўчыну-красу я свой век загубіў,
Згінуў з ласкі паненкі, шляхоцкай дачкі.

Працаваў я у садзе у панскім вясной.
Вот раз неяк зграбаю сучкі ды пяю,
Глядзь, дачка майго пана стаіць прада мной,
Глядзіць зорка ды слухае песьню маю.

Агароднік дасьціпны, бадзяўся я шмат,
Па дварох і па местах багатых бываў,
І нагледзіўся там шмат прыгожых дзяўчат,
А такой-жа ні разу нідзе не спаткаў.


11 сьнежня (!)

1846

На людзей нападаць, забіваць не хадзіў,
Не хадзіў, куды ночкай ідуць цемнякі;
Праз дзяўчыну-красу я свой век загубіў,
Згінуў з ласкі паненкі, шляхоцкай дачкі.

Працаваў я у садзе у панскім вясной.
Вот раз неяк зграбаю сучкі ды пяю,
Глядзь, дачка майго пана стаіць прада мной,
Глядзіць зорка ды слухае песьню маю.

Агароднік дасьціпны, бадзяўся я шмат,
Па дварох і па местах багатых бываў,
І нагледзіўся там шмат прыгожых дзяўчат,
А такой-жа ні разу нідзе не спаткаў.


12 сьнежня (!)

1846

На людзей нападаць, забіваць не хадзіў,
Не хадзіў, куды ночкай ідуць цемнякі;
Праз дзяўчыну-красу я свой век загубіў,
Згінуў з ласкі паненкі, шляхоцкай дачкі.

Працаваў я у садзе у панскім вясной.
Вот раз неяк зграбаю сучкі ды пяю,
Глядзь, дачка майго пана стаіць прада мной,
Глядзіць зорка ды слухае песьню маю.

Агароднік дасьціпны, бадзяўся я шмат,
Па дварох і па местах багатых бываў,
І нагледзіўся там шмат прыгожых дзяўчат,
А такой-жа ні разу нідзе не спаткаў.


13 сьнежня (!)

1844

И пъюць и гуляюць — чаму-жъ у забави
Адзинъ ты якъ ворагъ ў няволи?
На чарку! — закурымъ, садзися на лави,
Скажи намъ прычыну нядоли.
Ни кони, ни санки, ни красны дзяўчата
Цябе не пацешаць ни мала,
Два летка мы видзимъ, чы будни, чы свята,
Што ты не таки, якъ бывала.
— «Ой, цяжка! ой, горка! — душа мая млее,
«И светъ бы пакинуць ня шкода,
«Дай чарку! — пры чарцы мне будзе смялее…
«Паслухай, — якая прыгода:


14 сьнежня (!)

1844

И пъюць и гуляюць — чаму-жъ у забави
Адзинъ ты якъ ворагъ ў няволи?
На чарку! — закурымъ, садзися на лави,
Скажи намъ прычыну нядоли.
Ни кони, ни санки, ни красны дзяўчата
Цябе не пацешаць ни мала,
Два летка мы видзимъ, чы будни, чы свята,
Што ты не таки, якъ бывала.
— «Ой, цяжка! ой, горка! — душа мая млее,
«И светъ бы пакинуць ня шкода,
«Дай чарку! — пры чарцы мне будзе смялее…
«Паслухай, — якая прыгода:


15 сьнежня (!)

1844

И пъюць и гуляюць — чаму-жъ у забави
Адзинъ ты якъ ворагъ ў няволи?
На чарку! — закурымъ, садзися на лави,
Скажи намъ прычыну нядоли.
Ни кони, ни санки, ни красны дзяўчата
Цябе не пацешаць ни мала,
Два летка мы видзимъ, чы будни, чы свята,
Што ты не таки, якъ бывала.
— «Ой, цяжка! ой, горка! — душа мая млее,
«И светъ бы пакинуць ня шкода,
«Дай чарку! — пры чарцы мне будзе смялее…
«Паслухай, — якая прыгода:


16 сьнежня (!)

1844

И пъюць и гуляюць — чаму-жъ у забави
Адзинъ ты якъ ворагъ ў няволи?
На чарку! — закурымъ, садзися на лави,
Скажи намъ прычыну нядоли.
Ни кони, ни санки, ни красны дзяўчата
Цябе не пацешаць ни мала,
Два летка мы видзимъ, чы будни, чы свята,
Што ты не таки, якъ бывала.
— «Ой, цяжка! ой, горка! — душа мая млее,
«И светъ бы пакинуць ня шкода,
«Дай чарку! — пры чарцы мне будзе смялее…
«Паслухай, — якая прыгода:


17 сьнежня

1911

На небе зоры ўжо мігцяць,
На полі срыбны сьнег іскрыцца;
На бел-сьвет дзівы выпраўляць
Пляцецца ночка-чараўніца.
Глуш абнялася с цішыной
І спавівае ўсё у чары,
Паўзуць і сеюць шорах свой
Старым парадкам цені-мары.
Вылазе с цемры бледны звод,
Глядзіць сьліўнём на долы, горы,
І тут і там пускае ў ход
Свае нямые загаворы.
І тут і тамка свой прыгон
Распасьцірае царство ночы;
Салодкі сон, магільны сон
Сьмяецца сьвету ўсяму ў вочы.


18 сьнежня (!)

1911

На небе зоры ўжо мігцяць,
На полі срыбны сьнег іскрыцца;
На бел-сьвет дзівы выпраўляць
Пляцецца ночка-чараўніца.
Глуш абнялася с цішыной
І спавівае ўсё у чары,
Паўзуць і сеюць шорах свой
Старым парадкам цені-мары.
Вылазе с цемры бледны звод,
Глядзіць сьліўнём на долы, горы,
І тут і там пускае ў ход
Свае нямые загаворы.
І тут і тамка свой прыгон
Распасьцірае царство ночы;
Салодкі сон, магільны сон
Сьмяецца сьвету ўсяму ў вочы.


19 сьнежня (!)

1911

На небе зоры ўжо мігцяць,
На полі срыбны сьнег іскрыцца;
На бел-сьвет дзівы выпраўляць
Пляцецца ночка-чараўніца.
Глуш абнялася с цішыной
І спавівае ўсё у чары,
Паўзуць і сеюць шорах свой
Старым парадкам цені-мары.
Вылазе с цемры бледны звод,
Глядзіць сьліўнём на долы, горы,
І тут і там пускае ў ход
Свае нямые загаворы.
І тут і тамка свой прыгон
Распасьцірае царство ночы;
Салодкі сон, магільны сон
Сьмяецца сьвету ўсяму ў вочы.


20 сьнежня (!)

1911

На небе зоры ўжо мігцяць,
На полі срыбны сьнег іскрыцца;
На бел-сьвет дзівы выпраўляць
Пляцецца ночка-чараўніца.
Глуш абнялася с цішыной
І спавівае ўсё у чары,
Паўзуць і сеюць шорах свой
Старым парадкам цені-мары.
Вылазе с цемры бледны звод,
Глядзіць сьліўнём на долы, горы,
І тут і там пускае ў ход
Свае нямые загаворы.
І тут і тамка свой прыгон
Распасьцірае царство ночы;
Салодкі сон, магільны сон
Сьмяецца сьвету ўсяму ў вочы.


21 сьнежня (!)

1911

На небе зоры ўжо мігцяць,
На полі срыбны сьнег іскрыцца;
На бел-сьвет дзівы выпраўляць
Пляцецца ночка-чараўніца.
Глуш абнялася с цішыной
І спавівае ўсё у чары,
Паўзуць і сеюць шорах свой
Старым парадкам цені-мары.
Вылазе с цемры бледны звод,
Глядзіць сьліўнём на долы, горы,
І тут і там пускае ў ход
Свае нямые загаворы.
І тут і тамка свой прыгон
Распасьцірае царство ночы;
Салодкі сон, магільны сон
Сьмяецца сьвету ўсяму ў вочы.


22 сьнежня (!)

1911

На небе зоры ўжо мігцяць,
На полі срыбны сьнег іскрыцца;
На бел-сьвет дзівы выпраўляць
Пляцецца ночка-чараўніца.
Глуш абнялася с цішыной
І спавівае ўсё у чары,
Паўзуць і сеюць шорах свой
Старым парадкам цені-мары.
Вылазе с цемры бледны звод,
Глядзіць сьліўнём на долы, горы,
І тут і там пускае ў ход
Свае нямые загаворы.
І тут і тамка свой прыгон
Распасьцірае царство ночы;
Салодкі сон, магільны сон
Сьмяецца сьвету ўсяму ў вочы.


23 сьнежня (!)

1911

На небе зоры ўжо мігцяць,
На полі срыбны сьнег іскрыцца;
На бел-сьвет дзівы выпраўляць
Пляцецца ночка-чараўніца.
Глуш абнялася с цішыной
І спавівае ўсё у чары,
Паўзуць і сеюць шорах свой
Старым парадкам цені-мары.
Вылазе с цемры бледны звод,
Глядзіць сьліўнём на долы, горы,
І тут і там пускае ў ход
Свае нямые загаворы.
І тут і тамка свой прыгон
Распасьцірае царство ночы;
Салодкі сон, магільны сон
Сьмяецца сьвету ўсяму ў вочы.


24 сьнежня

1834

Litwá! — ródna ziamiéjka! — Ty, maúláú, zdaróúje, —
Toj Ciabié aszancuje, kamú biezhałóúje! —
Chto żyú kaliś na niúca Twajój, jak u rái,
I woś krawawy rónić slozki — ú czużóm krái! —
Ciapier to, jak Ty krásna, ja czúju, ja báczu,
I apiszú, bo hórka úsciaż pa Tabié płáczu! —


25 сьнежня (!)

?

Хрыстос нарадзіуся! Хрыстос нарадзіуся!
Сьпеваюць у небі Анелі:
Збавіцель для сьвету на сьвеці зьявіуся
Збавіцель, якога ні мелі!

„Хрыстос нарадзіуся!“ Каб гэтая прауда
Зьісьцілася, браце, сягоння…
Каб устала на сьвеці вялікая Прауда.
Што крыуду у цемры прагоне.

„Хрыстос нарадзіуся!“ Ці-ж мала мы чулі
Такую з нябес абецанку?
А вочы свае ледзь ад сну разамкнулі. —
Німа і ні відна паранку!


26 сьнежня (!)

?

Хрыстос нарадзіуся! Хрыстос нарадзіуся!
Сьпеваюць у небі Анелі:
Збавіцель для сьвету на сьвеці зьявіуся
Збавіцель, якога ні мелі!

„Хрыстос нарадзіуся!“ Каб гэтая прауда
Зьісьцілася, браце, сягоння…
Каб устала на сьвеці вялікая Прауда.
Што крыуду у цемры прагоне.

„Хрыстос нарадзіуся!“ Ці-ж мала мы чулі
Такую з нябес абецанку?
А вочы свае ледзь ад сну разамкнулі. —
Німа і ні відна паранку!


27 сьнежня (!)

1925

За маім акном — абрывы,
а на дне іх — пыльны брук.
Ў дротах мечацца пужліва
сонца — вогненны павук.

Ліжа жоўтыя каменьні
ценяў шэрая кайма —
звонка ляскае аб землю
іскрай звонкаю трамвай…

Ах, я знаю!.. Звонкім гулам
ўсьпеняць раніцу гудкі,
загудзіць завод, як вулей,
запыхцяць рухавікі…


28 сьнежня (!)

1925

За маім акном — абрывы,
а на дне іх — пыльны брук.
Ў дротах мечацца пужліва
сонца — вогненны павук.

Ліжа жоўтыя каменьні
ценяў шэрая кайма —
звонка ляскае аб землю
іскрай звонкаю трамвай…

Ах, я знаю!.. Звонкім гулам
ўсьпеняць раніцу гудкі,
загудзіць завод, як вулей,
запыхцяць рухавікі…


29 сьнежня (!)

1925

За маім акном — абрывы,
а на дне іх — пыльны брук.
Ў дротах мечацца пужліва
сонца — вогненны павук.

Ліжа жоўтыя каменьні
ценяў шэрая кайма —
звонка ляскае аб землю
іскрай звонкаю трамвай…

Ах, я знаю!.. Звонкім гулам
ўсьпеняць раніцу гудкі,
загудзіць завод, як вулей,
запыхцяць рухавікі…


30 сьнежня (!)

1925

За маім акном — абрывы,
а на дне іх — пыльны брук.
Ў дротах мечацца пужліва
сонца — вогненны павук.

Ліжа жоўтыя каменьні
ценяў шэрая кайма —
звонка ляскае аб землю
іскрай звонкаю трамвай…

Ах, я знаю!.. Звонкім гулам
ўсьпеняць раніцу гудкі,
загудзіць завод, як вулей,
запыхцяць рухавікі…


31 сьнежня

1922

З Новым Годам, з Новым Годам!
З новай песьняй, з новай казкай!
Зачаруем мімаходам
Долі ходы думкай-краскай!

Кінем покліч гулказвонны
Ад ваконца да ваконца,
Сьвет паклічам мёртва-сонны
Аж да сонца, аж да сонца!

Для унукаў, для праўнукаў
Расьцярэбім сьцежкі-шляхі;
Хай пануюць над прынукай —
Каб аж к небу лёту ўзмахі!..