Вікікрыніцы : Паэзія сёння/кастрычнік

1726—1739

Rozkazau kniaź Borowik,
sieżuczy pod sosnoiu,
Wsem Hrybem isty na waynu,
wsiem isty do Boiu.

Adkazau iamu Kazlak:
ja choć dobry iunak
Da samapała ne maiu,
Zastanusia u haiu.

Adkazali Apienki:
My hryby słabienki
My u poli nie rasli,
Da pry dzierawie skisli.

2 кастрычніка (!)

1726—1739

Rozkazau kniaź Borowik,
sieżuczy pod sosnoiu,
Wsem Hrybem isty na waynu,
wsiem isty do Boiu.

Adkazau iamu Kazlak:
ja choć dobry iunak
Da samapała ne maiu,
Zastanusia u haiu.

Adkazali Apienki:
My hryby słabienki
My u poli nie rasli,
Da pry dzierawie skisli.

3 кастрычніка (!)

1726—1739

Rozkazau kniaź Borowik,
sieżuczy pod sosnoiu,
Wsem Hrybem isty na waynu,
wsiem isty do Boiu.

Adkazau iamu Kazlak:
ja choć dobry iunak
Da samapała ne maiu,
Zastanusia u haiu.

Adkazali Apienki:
My hryby słabienki
My u poli nie rasli,
Da pry dzierawie skisli.

4 кастрычніка (!)

1726—1739

Rozkazau kniaź Borowik,
sieżuczy pod sosnoiu,
Wsem Hrybem isty na waynu,
wsiem isty do Boiu.

Adkazau iamu Kazlak:
ja choć dobry iunak
Da samapała ne maiu,
Zastanusia u haiu.

Adkazali Apienki:
My hryby słabienki
My u poli nie rasli,
Da pry dzierawie skisli.

5 кастрычніка (!)

1726—1739

Rozkazau kniaź Borowik,
sieżuczy pod sosnoiu,
Wsem Hrybem isty na waynu,
wsiem isty do Boiu.

Adkazau iamu Kazlak:
ja choć dobry iunak
Da samapała ne maiu,
Zastanusia u haiu.

Adkazali Apienki:
My hryby słabienki
My u poli nie rasli,
Da pry dzierawie skisli.

6 кастрычніка (!)

1726—1739

Rozkazau kniaź Borowik,
sieżuczy pod sosnoiu,
Wsem Hrybem isty na waynu,
wsiem isty do Boiu.

Adkazau iamu Kazlak:
ja choć dobry iunak
Da samapała ne maiu,
Zastanusia u haiu.

Adkazali Apienki:
My hryby słabienki
My u poli nie rasli,
Da pry dzierawie skisli.

7 кастрычніка (!)

1726—1739

Rozkazau kniaź Borowik,
sieżuczy pod sosnoiu,
Wsem Hrybem isty na waynu,
wsiem isty do Boiu.

Adkazau iamu Kazlak:
ja choć dobry iunak
Da samapała ne maiu,
Zastanusia u haiu.

Adkazali Apienki:
My hryby słabienki
My u poli nie rasli,
Da pry dzierawie skisli.

8 кастрычніка (!)

1726—1739

Rozkazau kniaź Borowik,
sieżuczy pod sosnoiu,
Wsem Hrybem isty na waynu,
wsiem isty do Boiu.

Adkazau iamu Kazlak:
ja choć dobry iunak
Da samapała ne maiu,
Zastanusia u haiu.

Adkazali Apienki:
My hryby słabienki
My u poli nie rasli,
Da pry dzierawie skisli.

9 кастрычніка (!)

1726—1739

Rozkazau kniaź Borowik,
sieżuczy pod sosnoiu,
Wsem Hrybem isty na waynu,
wsiem isty do Boiu.

Adkazau iamu Kazlak:
ja choć dobry iunak
Da samapała ne maiu,
Zastanusia u haiu.

Adkazali Apienki:
My hryby słabienki
My u poli nie rasli,
Da pry dzierawie skisli.

10 кастрычніка

1726—1739

Rozkazau kniaź Borowik,
sieżuczy pod sosnoiu,
Wsem Hrybem isty na waynu,
wsiem isty do Boiu.

Adkazau iamu Kazlak:
ja choć dobry iunak
Da samapała ne maiu,
Zastanusia u haiu.

Adkazali Apienki:
My hryby słabienki
My u poli nie rasli,
Da pry dzierawie skisli.

11 кастрычніка (!)

1926

Віхор бурны, васеньні, ільдзісты
За вакном ўсьцяж жудасна шуміць,
І халоднымі каплямі дожджу
У шыбы нам стукаціць… стукаціць…

Базылішкам із старае байкі
Глядзіць ў вокны панурая ноч;
І страшэнныя нейкіясь казкі
Шапаціць нам галінаў расточ.

Але ў нашай блакітнай сыпальні
Цішыня і лявурная мгла…
І з пад столі лямпіон ор’ентальны
Сочыць ветла патокі сьвятла…

12 кастрычніка (!)

1926

Віхор бурны, васеньні, ільдзісты
За вакном ўсьцяж жудасна шуміць,
І халоднымі каплямі дожджу
У шыбы нам стукаціць… стукаціць…

Базылішкам із старае байкі
Глядзіць ў вокны панурая ноч;
І страшэнныя нейкіясь казкі
Шапаціць нам галінаў расточ.

Але ў нашай блакітнай сыпальні
Цішыня і лявурная мгла…
І з пад столі лямпіон ор’ентальны
Сочыць ветла патокі сьвятла…

13 кастрычніка (!)

1926

Віхор бурны, васеньні, ільдзісты
За вакном ўсьцяж жудасна шуміць,
І халоднымі каплямі дожджу
У шыбы нам стукаціць… стукаціць…

Базылішкам із старае байкі
Глядзіць ў вокны панурая ноч;
І страшэнныя нейкіясь казкі
Шапаціць нам галінаў расточ.

Але ў нашай блакітнай сыпальні
Цішыня і лявурная мгла…
І з пад столі лямпіон ор’ентальны
Сочыць ветла патокі сьвятла…

14 кастрычніка (!)

1926

Віхор бурны, васеньні, ільдзісты
За вакном ўсьцяж жудасна шуміць,
І халоднымі каплямі дожджу
У шыбы нам стукаціць… стукаціць…

Базылішкам із старае байкі
Глядзіць ў вокны панурая ноч;
І страшэнныя нейкіясь казкі
Шапаціць нам галінаў расточ.

Але ў нашай блакітнай сыпальні
Цішыня і лявурная мгла…
І з пад столі лямпіон ор’ентальны
Сочыць ветла патокі сьвятла…

15 кастрычніка (!)

1926

Віхор бурны, васеньні, ільдзісты
За вакном ўсьцяж жудасна шуміць,
І халоднымі каплямі дожджу
У шыбы нам стукаціць… стукаціць…

Базылішкам із старае байкі
Глядзіць ў вокны панурая ноч;
І страшэнныя нейкіясь казкі
Шапаціць нам галінаў расточ.

Але ў нашай блакітнай сыпальні
Цішыня і лявурная мгла…
І з пад столі лямпіон ор’ентальны
Сочыць ветла патокі сьвятла…

16 кастрычніка (!)

1926

Віхор бурны, васеньні, ільдзісты
За вакном ўсьцяж жудасна шуміць,
І халоднымі каплямі дожджу
У шыбы нам стукаціць… стукаціць…

Базылішкам із старае байкі
Глядзіць ў вокны панурая ноч;
І страшэнныя нейкіясь казкі
Шапаціць нам галінаў расточ.

Але ў нашай блакітнай сыпальні
Цішыня і лявурная мгла…
І з пад столі лямпіон ор’ентальны
Сочыць ветла патокі сьвятла…

17 кастрычніка (!)

1926

Віхор бурны, васеньні, ільдзісты
За вакном ўсьцяж жудасна шуміць,
І халоднымі каплямі дожджу
У шыбы нам стукаціць… стукаціць…

Базылішкам із старае байкі
Глядзіць ў вокны панурая ноч;
І страшэнныя нейкіясь казкі
Шапаціць нам галінаў расточ.

Але ў нашай блакітнай сыпальні
Цішыня і лявурная мгла…
І з пад столі лямпіон ор’ентальны
Сочыць ветла патокі сьвятла…

18 кастрычніка

1924

О, сумна сядзець мне вясной ў вастрозе,
О, цяжка дзянькі каратаць.
Лепей памерці на полі, дарозе,
Чым ў дні маладыя стагнаць.
Чуць усёй душою вясну расквітнеўшую,
Птушак аддалены сьпеў…

О, сумна вясной ў турме акалеўшай,
Сумна вясной у турме!
І нібы ад сну ты часамі прачнешся,
Як думка маланкай ў мазгох зіхане.

19 кастрычніка (!)

1924

О, сумна сядзець мне вясной ў вастрозе,
О, цяжка дзянькі каратаць.
Лепей памерці на полі, дарозе,
Чым ў дні маладыя стагнаць.
Чуць усёй душою вясну расквітнеўшую,
Птушак аддалены сьпеў…

О, сумна вясной ў турме акалеўшай,
Сумна вясной у турме!
І нібы ад сну ты часамі прачнешся,
Як думка маланкай ў мазгох зіхане.

20 кастрычніка (!)

1924

О, сумна сядзець мне вясной ў вастрозе,
О, цяжка дзянькі каратаць.
Лепей памерці на полі, дарозе,
Чым ў дні маладыя стагнаць.
Чуць усёй душою вясну расквітнеўшую,
Птушак аддалены сьпеў…

О, сумна вясной ў турме акалеўшай,
Сумна вясной у турме!
І нібы ад сну ты часамі прачнешся,
Як думка маланкай ў мазгох зіхане.

20 кастрычніка (!)

1924

О, сумна сядзець мне вясной ў вастрозе,
О, цяжка дзянькі каратаць.
Лепей памерці на полі, дарозе,
Чым ў дні маладыя стагнаць.
Чуць усёй душою вясну расквітнеўшую,
Птушак аддалены сьпеў…

О, сумна вясной ў турме акалеўшай,
Сумна вясной у турме!
І нібы ад сну ты часамі прачнешся,
Як думка маланкай ў мазгох зіхане.

22 кастрычніка (!)

1924

О, сумна сядзець мне вясной ў вастрозе,
О, цяжка дзянькі каратаць.
Лепей памерці на полі, дарозе,
Чым ў дні маладыя стагнаць.
Чуць усёй душою вясну расквітнеўшую,
Птушак аддалены сьпеў…

О, сумна вясной ў турме акалеўшай,
Сумна вясной у турме!
І нібы ад сну ты часамі прачнешся,
Як думка маланкай ў мазгох зіхане.

Litwinam,
zapisauszymsia u moj Albom,
na pażegnańnia

23 кастрычніка

Arciom Wiaryha-Dareŭski

1858

Bratcy, bratcy! Szto mne stała?
Ja try tydni u Was szlausia;
I jak uzdumau dać drała —
I zatrossia i spużausia.
Damou zawieć mianie chata,
Dzicia, siamiejka i maci;
A tut bieda: ciażka brata
Darahoha pakidaci.
Adczapiś Litwin-bratoczek!
Mileńki moj, adczapisia!
Para mnie u swoj kutoczek —
Puści duszu, adkaśnisia.
Wo — marozna stanawicca,
Bledna pola, i kaściami
Biarozka niedzie bialicca.
Puszczajcie mianie! Boh z Wami!
Może, tam mai chałodny,
Może, płaczyć dzicia, macia,
Może, mużyczki hałodny?
Puszczaj, puszczaj! Litwa, bracia!

Litwinam,
zapisauszymsia u moj Albom,
na pażegnańnia

24 кастрычніка (!)

Arciom Wiaryha-Dareŭski

1858

Bratcy, bratcy! Szto mne stała?
Ja try tydni u Was szlausia;
I jak uzdumau dać drała —
I zatrossia i spużausia.
Damou zawieć mianie chata,
Dzicia, siamiejka i maci;
A tut bieda: ciażka brata
Darahoha pakidaci.
Adczapiś Litwin-bratoczek!
Mileńki moj, adczapisia!
Para mnie u swoj kutoczek —
Puści duszu, adkaśnisia.
Wo — marozna stanawicca,
Bledna pola, i kaściami
Biarozka niedzie bialicca.
Puszczajcie mianie! Boh z Wami!
Może, tam mai chałodny,
Może, płaczyć dzicia, macia,
Może, mużyczki hałodny?
Puszczaj, puszczaj! Litwa, bracia!

25 кастрычніка (!)

Валеры Маракоў

1929

Восень

Там, дзе у полі зьзяюць росы
І па начох ўстае туман,
Радзіўся
Дзень сьветлавалосы
І мой наіўнейшы
Роман.
Яе знэрвованыя пальцы
Прайшлі,
Як сон, па валасох…
О, восень
Ў вобразе бэнгальца
Мудрэй,
Як мудры Саламон!
Вакол крывавыя пажары
Прымушан вецер
Разьдзьмухаць,
Бо ўсё-ж
Асеньнія абшары
Ня хочуць сэрцам паміраць.

26 кастрычніка (!)

Валеры Маракоў

1929

Восень

Там, дзе у полі зьзяюць росы
І па начох ўстае туман,
Радзіўся
Дзень сьветлавалосы
І мой наіўнейшы
Роман.
Яе знэрвованыя пальцы
Прайшлі,
Як сон, па валасох…
О, восень
Ў вобразе бэнгальца
Мудрэй,
Як мудры Саламон!
Вакол крывавыя пажары
Прымушан вецер
Разьдзьмухаць,
Бо ўсё-ж
Асеньнія абшары
Ня хочуць сэрцам паміраць.

27 кастрычніка

Франук Грышкевіч

1927

Князь Вітаўт

Там за гарамі, там за лясамі,
Дзе слаўна Вільня стаіць,
Там пад старымі, там пад мурамі
Грозны дух Вітаўтаў сьпіць.

Ціха, ціхутка, у тым падзямельлі
Лямпа лаёва гарыць,
Лямпа лаёва ў мнішае кельлі,
А побач — Вітаўт Князь сьпіць.

Нераспрануты і неразуты,
Зброя на Князю блішчыць.
Дзьверы да кельлі моцна замкнуты,
Рыцар пры клямцы стаіць.

Вус як кудзеля, зрок пяруновы,
Молат руку яму гне…
У дзьверы кельлі кожны Год Новы
Моцна тры раза ён б’е.

28 кастрычніка

Simon Jenka

1865

Maci

Dziciatka ślaźliwa, dziciatka płakliwa,
Dakul-ža ty budzieś takoje krykliwa?…
Nia znaješ, jak mučyš ty biednuju maci;
Mo‘ čas ŭžo nareści kryčeć pierastaci…

Pad sercam ciabie ja, dziciatka nasiła
I ŭ mukach strašennych ciabie paradziła;
Tabie addawała dzianiočki i nočy,
Z taboj nia stuliła na chwilku nat’ wočy.

29 кастрычніка

Альбэрт Паўловіч

1924

Сумная восень

Пануры шэры дзень, і дождж праз сіта льлецца;
І хмары сунуцца, як сьцень той, як мара,
Варон крыклівых шум, і ветру сьвіст нясецца….
Настала восені дакучная пара.
Пажоўклі дрэў лісты, ужо й чарнець пачалі
На нівах пустата, луг скошаны даўно,
І птушачкі ў ляс^ку пяяці перасталі;
Пануры дождж гручыць і бразгае ў вакно.
У жылах сто^ыгне кроў, шапочучы, як пена,
Ня можэ галава спачнуць жаданым сном
Не радуе вачэй адбыўшаяся зьмена:
І няпрытульна ўсё, і нудна ўсё кругом.