Перайсці да зместу

Вікікрыніцы:Паэзія сёння/красавік

З пляцоўкі Вікікрыніцы
студзень люты сакавік красавік травень чэрвень
ліпень жнівень верасень кастрычнік лістапад снежань

Вікікрыніцы:Каляндар/красавік
Вікікрыніцы:Проза сёння/красавік

1 красавіка

1910

Па над белым пухам вішняў,
Бытцым сіні аганёк,
Бьёцца, ўёцца шпаркі, лёгкі
Сінякрылы матылёк.
Навакол усё паветрэ
Ў струнах сонца залатых, —
Ен дрыжачымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна ў іх.
І ліецца хваляй песьня, —
Ціхі, ясны гымн вясьне.
Ці ня сэрцэ напевае,
Навевае яго мне?


2 красавіка (!)

1910

Па над белым пухам вішняў,
Бытцым сіні аганёк,
Бьёцца, ўёцца шпаркі, лёгкі
Сінякрылы матылёк.
Навакол усё паветрэ
Ў струнах сонца залатых, —
Ен дрыжачымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна ў іх.
І ліецца хваляй песьня, —
Ціхі, ясны гымн вясьне.
Ці ня сэрцэ напевае,
Навевае яго мне?


3 красавіка (!)

1910

Па над белым пухам вішняў,
Бытцым сіні аганёк,
Бьёцца, ўёцца шпаркі, лёгкі
Сінякрылы матылёк.
Навакол усё паветрэ
Ў струнах сонца залатых, —
Ен дрыжачымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна ў іх.
І ліецца хваляй песьня, —
Ціхі, ясны гымн вясьне.
Ці ня сэрцэ напевае,
Навевае яго мне?


4 красавіка (!)

1910

Па над белым пухам вішняў,
Бытцым сіні аганёк,
Бьёцца, ўёцца шпаркі, лёгкі
Сінякрылы матылёк.
Навакол усё паветрэ
Ў струнах сонца залатых, —
Ен дрыжачымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна ў іх.
І ліецца хваляй песьня, —
Ціхі, ясны гымн вясьне.
Ці ня сэрцэ напевае,
Навевае яго мне?


5 красавіка (!)

1910

Па над белым пухам вішняў,
Бытцым сіні аганёк,
Бьёцца, ўёцца шпаркі, лёгкі
Сінякрылы матылёк.
Навакол усё паветрэ
Ў струнах сонца залатых, —
Ен дрыжачымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна ў іх.
І ліецца хваляй песьня, —
Ціхі, ясны гымн вясьне.
Ці ня сэрцэ напевае,
Навевае яго мне?


6 красавіка (!)

1910

Па над белым пухам вішняў,
Бытцым сіні аганёк,
Бьёцца, ўёцца шпаркі, лёгкі
Сінякрылы матылёк.
Навакол усё паветрэ
Ў струнах сонца залатых, —
Ен дрыжачымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна ў іх.
І ліецца хваляй песьня, —
Ціхі, ясны гымн вясьне.
Ці ня сэрцэ напевае,
Навевае яго мне?


7 красавіка (!)

1910

Па над белым пухам вішняў,
Бытцым сіні аганёк,
Бьёцца, ўёцца шпаркі, лёгкі
Сінякрылы матылёк.
Навакол усё паветрэ
Ў струнах сонца залатых, —
Ен дрыжачымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна ў іх.
І ліецца хваляй песьня, —
Ціхі, ясны гымн вясьне.
Ці ня сэрцэ напевае,
Навевае яго мне?


8 красавіка (!)

1910

Па над белым пухам вішняў,
Бытцым сіні аганёк,
Бьёцца, ўёцца шпаркі, лёгкі
Сінякрылы матылёк.
Навакол усё паветрэ
Ў струнах сонца залатых, —
Ен дрыжачымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна ў іх.
І ліецца хваляй песьня, —
Ціхі, ясны гымн вясьне.
Ці ня сэрцэ напевае,
Навевае яго мне?


9 красавіка (!)

1910

Па над белым пухам вішняў,
Бытцым сіні аганёк,
Бьёцца, ўёцца шпаркі, лёгкі
Сінякрылы матылёк.
Навакол усё паветрэ
Ў струнах сонца залатых, —
Ен дрыжачымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна ў іх.
І ліецца хваляй песьня, —
Ціхі, ясны гымн вясьне.
Ці ня сэрцэ напевае,
Навевае яго мне?


10 красавіка (!)

1910

Па над белым пухам вішняў,
Бытцым сіні аганёк,
Бьёцца, ўёцца шпаркі, лёгкі
Сінякрылы матылёк.
Навакол усё паветрэ
Ў струнах сонца залатых, —
Ен дрыжачымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна ў іх.
І ліецца хваляй песьня, —
Ціхі, ясны гымн вясьне.
Ці ня сэрцэ напевае,
Навевае яго мне?


11 красавіка (!)

?

Марац,
думак схіліўшы гальлё,
марыць
аб мурожнай мяжы.
Сонца чырвоны галёп
золатам далі імжыць.

Раніца
ў полі рыкае
у зялёную сінь.
Раніць
грудзі рака ёй. —
Вісьне вясны каласьнік…


12 красавіка (!)

?

Марац,
думак схіліўшы гальлё,
марыць
аб мурожнай мяжы.
Сонца чырвоны галёп
золатам далі імжыць.

Раніца
ў полі рыкае
у зялёную сінь.
Раніць
грудзі рака ёй. —
Вісьне вясны каласьнік…


13 красавіка (!)

?

Марац,
думак схіліўшы гальлё,
марыць
аб мурожнай мяжы.
Сонца чырвоны галёп
золатам далі імжыць.

Раніца
ў полі рыкае
у зялёную сінь.
Раніць
грудзі рака ёй. —
Вісьне вясны каласьнік…


14 красавіка (!)

?

Марац,
думак схіліўшы гальлё,
марыць
аб мурожнай мяжы.
Сонца чырвоны галёп
золатам далі імжыць.

Раніца
ў полі рыкае
у зялёную сінь.
Раніць
грудзі рака ёй. —
Вісьне вясны каласьнік…


15 красавіка (!)

?

Марац,
думак схіліўшы гальлё,
марыць
аб мурожнай мяжы.
Сонца чырвоны галёп
золатам далі імжыць.

Раніца
ў полі рыкае
у зялёную сінь.
Раніць
грудзі рака ёй. —
Вісьне вясны каласьнік…


16 красавіка (!)

?

Марац,
думак схіліўшы гальлё,
марыць
аб мурожнай мяжы.
Сонца чырвоны галёп
золатам далі імжыць.

Раніца
ў полі рыкае
у зялёную сінь.
Раніць
грудзі рака ёй. —
Вісьне вясны каласьнік…


17 красавіка (!)

?

Марац,
думак схіліўшы гальлё,
марыць
аб мурожнай мяжы.
Сонца чырвоны галёп
золатам далі імжыць.

Раніца
ў полі рыкае
у зялёную сінь.
Раніць
грудзі рака ёй. —
Вісьне вясны каласьнік…


18 красавіка (!)

?

Марац,
думак схіліўшы гальлё,
марыць
аб мурожнай мяжы.
Сонца чырвоны галёп
золатам далі імжыць.

Раніца
ў полі рыкае
у зялёную сінь.
Раніць
грудзі рака ёй. —
Вісьне вясны каласьнік…


19 красавіка (!)

?

Марац,
думак схіліўшы гальлё,
марыць
аб мурожнай мяжы.
Сонца чырвоны галёп
золатам далі імжыць.

Раніца
ў полі рыкае
у зялёную сінь.
Раніць
грудзі рака ёй. —
Вісьне вясны каласьнік…


20 красавіка (!)

?

Марац,
думак схіліўшы гальлё,
марыць
аб мурожнай мяжы.
Сонца чырвоны галёп
золатам далі імжыць.

Раніца
ў полі рыкае
у зялёную сінь.
Раніць
грудзі рака ёй. —
Вісьне вясны каласьнік…


21 красавіка

1859

Што табе, дудар, прысьпела
Сьмелы песьні завадзіць?
Ці то лёгкае, брат, дзела
Нашу брацьцю прасьвяціць?

Крыкнуць на цябе паноўе,
Што ты шкоднік і місьцюк,
Страціш голас і здароўе
І дуду упусьціш з рук.

І абмыешся сьлязамі,
І падумаеш няраз:
„Божай ласкі нет над намі
І нет праўды сярод нас“.

Ты мяне, аднак, ня слухай,
Мала што я завяду! —
Цэлай грудзьдзяй дуй і дмухай
У жалейку і ў дуду!


22 красавіка (!)

1859

Што табе, дудар, прысьпела
Сьмелы песьні завадзіць?
Ці то лёгкае, брат, дзела
Нашу брацьцю прасьвяціць?

Крыкнуць на цябе паноўе,
Што ты шкоднік і місьцюк,
Страціш голас і здароўе
І дуду упусьціш з рук.

І абмыешся сьлязамі,
І падумаеш няраз:
„Божай ласкі нет над намі
І нет праўды сярод нас“.

Ты мяне, аднак, ня слухай,
Мала што я завяду! —
Цэлай грудзьдзяй дуй і дмухай
У жалейку і ў дуду!


23 красавіка (!)

1859

Што табе, дудар, прысьпела
Сьмелы песьні завадзіць?
Ці то лёгкае, брат, дзела
Нашу брацьцю прасьвяціць?

Крыкнуць на цябе паноўе,
Што ты шкоднік і місьцюк,
Страціш голас і здароўе
І дуду упусьціш з рук.

І абмыешся сьлязамі,
І падумаеш няраз:
„Божай ласкі нет над намі
І нет праўды сярод нас“.

Ты мяне, аднак, ня слухай,
Мала што я завяду! —
Цэлай грудзьдзяй дуй і дмухай
У жалейку і ў дуду!


24 красавіка (!)

1923

Над рэчкаю, паміж балот,
магільны груд зямлі;
валтоўкамі заве народ грудкі,
бо волатаў славуты род,
між бронзавых аздоб,
злажыў тут свой прысок.
Вясной,
спраўляючы дзядоў,
мы, жыхары дрыгвін,
сьпяшым яйко разьбітае ўкапаць
на прашчурных касьцях.
А робім то на знак,
што ў нас плыве іх кроў,
што мы,—
даўлетных волатаў,
ў ярме змалеўшыя,—нашчадкі…


25 красавіка (!)

1923

Над рэчкаю, паміж балот,
магільны груд зямлі;
валтоўкамі заве народ грудкі,
бо волатаў славуты род,
між бронзавых аздоб,
злажыў тут свой прысок.
Вясной,
спраўляючы дзядоў,
мы, жыхары дрыгвін,
сьпяшым яйко разьбітае ўкапаць
на прашчурных касьцях.
А робім то на знак,
што ў нас плыве іх кроў,
што мы,—
даўлетных волатаў,
ў ярме змалеўшыя,—нашчадкі…


26 красавіка (!)

1923

Над рэчкаю, паміж балот,
магільны груд зямлі;
валтоўкамі заве народ грудкі,
бо волатаў славуты род,
між бронзавых аздоб,
злажыў тут свой прысок.
Вясной,
спраўляючы дзядоў,
мы, жыхары дрыгвін,
сьпяшым яйко разьбітае ўкапаць
на прашчурных касьцях.
А робім то на знак,
што ў нас плыве іх кроў,
што мы,—
даўлетных волатаў,
ў ярме змалеўшыя,—нашчадкі…


27 красавіка (!)

1923

Над рэчкаю, паміж балот,
магільны груд зямлі;
валтоўкамі заве народ грудкі,
бо волатаў славуты род,
між бронзавых аздоб,
злажыў тут свой прысок.
Вясной,
спраўляючы дзядоў,
мы, жыхары дрыгвін,
сьпяшым яйко разьбітае ўкапаць
на прашчурных касьцях.
А робім то на знак,
што ў нас плыве іх кроў,
што мы,—
даўлетных волатаў,
ў ярме змалеўшыя,—нашчадкі…


28 красавіка

?

Не заб’юць Пагоню і ня спыняць.
І Беларусь не запалоняць,
Ня зьнішчаць нас, не забароняць,
Жаўнеры ёсьць. Ёсьць ваяры.
Ёсьць абаронцы.