Перайсці да зместу

Вікікрыніцы:Паэзія сёння/люты

Дадаць спасылкі
З пляцоўкі Вікікрыніцы
студзень люты сакавік красавік травень чэрвень
ліпень жнівень верасень кастрычнік лістапад снежань
Вікікрыніцы:Каляндар/люты
Вікікрыніцы:Проза сёння/люты

1 лютага (!)

1906

Зімою

Калядная ночка ўвесь сьвет пакрывае,
Па белай ад сьнегу зямельцы снуе;
Мяцеліца ў полі сапе, завывае,
Сьвіст віхраў спакойна заснуць не дае.

У коміне вецер заціхнуць ня хоча,—
Заносіцца песьняй магільнай, дзікой;
То стогне, то плача, то дзіка рагоча,
Як быццам сьмяецца з нядолі людзкой.

Дарожкі і сьцежкі занесла віхура,
Ня знаць, дзе балота, дзе лог, дзе папар;
Воўк, выйшаўшы з лесу, скаголіць панура,—
Каб чым пажывіцца—пакінуў гушчар.

(Чытаць далей…)


2 лютага (!)

1906

Зімою

Калядная ночка ўвесь сьвет пакрывае,
Па белай ад сьнегу зямельцы снуе;
Мяцеліца ў полі сапе, завывае,
Сьвіст віхраў спакойна заснуць не дае.

У коміне вецер заціхнуць ня хоча,—
Заносіцца песьняй магільнай, дзікой;
То стогне, то плача, то дзіка рагоча,
Як быццам сьмяецца з нядолі людзкой.

Дарожкі і сьцежкі занесла віхура,
Ня знаць, дзе балота, дзе лог, дзе папар;
Воўк, выйшаўшы з лесу, скаголіць панура,—
Каб чым пажывіцца—пакінуў гушчар.

(Чытаць далей…)


3 лютага (!)

1906

Зімою

Калядная ночка ўвесь сьвет пакрывае,
Па белай ад сьнегу зямельцы снуе;
Мяцеліца ў полі сапе, завывае,
Сьвіст віхраў спакойна заснуць не дае.

У коміне вецер заціхнуць ня хоча,—
Заносіцца песьняй магільнай, дзікой;
То стогне, то плача, то дзіка рагоча,
Як быццам сьмяецца з нядолі людзкой.

Дарожкі і сьцежкі занесла віхура,
Ня знаць, дзе балота, дзе лог, дзе папар;
Воўк, выйшаўшы з лесу, скаголіць панура,—
Каб чым пажывіцца—пакінуў гушчар.

(Чытаць далей…)

4 лютага (!)

1855

Wieczernice

Wot na Łahojskam zamku Hramaboj
Ledź paczau kniażyć — a uże jak swoj,
Jak rodny baćka byu jon dla czaladzi,
Lubili jaho u cełaj hramadzi.

Koratka dziarżau jon radnych Panou,
Niepapuszczau ukryudu mużyczkou;
Da sztoj kazać! — bywała jak hlanie,
Na Akamona, czy na Kamisara,
Usialaku praudu s pad nohcia dastanie:
Kożen bajausia takoha Macara.

(Чытаць далей…)


5 лютага (!)

1855

Wieczernice

Wot na Łahojskam zamku Hramaboj
Ledź paczau kniażyć — a uże jak swoj,
Jak rodny baćka byu jon dla czaladzi,
Lubili jaho u cełaj hramadzi.

Koratka dziarżau jon radnych Panou,
Niepapuszczau ukryudu mużyczkou;
Da sztoj kazać! — bywała jak hlanie,
Na Akamona, czy na Kamisara,
Usialaku praudu s pad nohcia dastanie:
Kożen bajausia takoha Macara.

(Чытаць далей…)


6 лютага (!)

1855

Wieczernice

Wot na Łahojskam zamku Hramaboj
Ledź paczau kniażyć — a uże jak swoj,
Jak rodny baćka byu jon dla czaladzi,
Lubili jaho u cełaj hramadzi.

Koratka dziarżau jon radnych Panou,
Niepapuszczau ukryudu mużyczkou;
Da sztoj kazać! — bywała jak hlanie,
Na Akamona, czy na Kamisara,
Usialaku praudu s pad nohcia dastanie:
Kożen bajausia takoha Macara.

(Чытаць далей…)


7 лютага (!)

1855

Wieczernice

Wot na Łahojskam zamku Hramaboj
Ledź paczau kniażyć — a uże jak swoj,
Jak rodny baćka byu jon dla czaladzi,
Lubili jaho u cełaj hramadzi.

Koratka dziarżau jon radnych Panou,
Niepapuszczau ukryudu mużyczkou;
Da sztoj kazać! — bywała jak hlanie,
Na Akamona, czy na Kamisara,
Usialaku praudu s pad nohcia dastanie:
Kożen bajausia takoha Macara.

(Чытаць далей…)


8 лютага (!)

1855

Wieczernice

Wot na Łahojskam zamku Hramaboj
Ledź paczau kniażyć — a uże jak swoj,
Jak rodny baćka byu jon dla czaladzi,
Lubili jaho u cełaj hramadzi.

Koratka dziarżau jon radnych Panou,
Niepapuszczau ukryudu mużyczkou;
Da sztoj kazać! — bywała jak hlanie,
Na Akamona, czy na Kamisara,
Usialaku praudu s pad nohcia dastanie:
Kożen bajausia takoha Macara.

(Чытаць далей…)


9 лютага (!)

1855

Wieczernice

Wot na Łahojskam zamku Hramaboj
Ledź paczau kniażyć — a uże jak swoj,
Jak rodny baćka byu jon dla czaladzi,
Lubili jaho u cełaj hramadzi.

Koratka dziarżau jon radnych Panou,
Niepapuszczau ukryudu mużyczkou;
Da sztoj kazać! — bywała jak hlanie,
Na Akamona, czy na Kamisara,
Usialaku praudu s pad nohcia dastanie:
Kożen bajausia takoha Macara.

(Чытаць далей…)


10 лютага (!)

1855

Wieczernice

Wot na Łahojskam zamku Hramaboj
Ledź paczau kniażyć — a uże jak swoj,
Jak rodny baćka byu jon dla czaladzi,
Lubili jaho u cełaj hramadzi.

Koratka dziarżau jon radnych Panou,
Niepapuszczau ukryudu mużyczkou;
Da sztoj kazać! — bywała jak hlanie,
Na Akamona, czy na Kamisara,
Usialaku praudu s pad nohcia dastanie:
Kożen bajausia takoha Macara.

(Чытаць далей…)


11 лютага

1906

Вецер

Гудзиць у поунач сосны ломиць
И плачэць вецер у бары
И белы снег да неба гониць
Чамуж так вецер плачэш ты?

Ах плачу я, што ноч бяз сонца
Нигдзе дароги не знайду
И так кидаюся бяз конца,
Ня знаю сам куды лячу.

У грудзях балиць и сэрцэ млее
И так маркотна на душы
Калиж дзянёк нам заяснее;
Чаму так сэрцэ млееш ты?

(Чытаць далей…)


12 лютага (!)

1906

Вецер

Гудзиць у поунач сосны ломиць
И плачэць вецер у бары
И белы снег да неба гониць
Чамуж так вецер плачэш ты?

Ах плачу я, што ноч бяз сонца
Нигдзе дароги не знайду
И так кидаюся бяз конца,
Ня знаю сам куды лячу.

У грудзях балиць и сэрцэ млее
И так маркотна на душы
Калиж дзянёк нам заяснее;
Чаму так сэрцэ млееш ты?

(Чытаць далей…)


13 лютага (!)

1906

Вецер

Гудзиць у поунач сосны ломиць
И плачэць вецер у бары
И белы снег да неба гониць
Чамуж так вецер плачэш ты?

Ах плачу я, што ноч бяз сонца
Нигдзе дароги не знайду
И так кидаюся бяз конца,
Ня знаю сам куды лячу.

У грудзях балиць и сэрцэ млее
И так маркотна на душы
Калиж дзянёк нам заяснее;
Чаму так сэрцэ млееш ты?

(Чытаць далей…)


14 лютага (!)

1906

Вецер

Гудзиць у поунач сосны ломиць
И плачэць вецер у бары
И белы снег да неба гониць
Чамуж так вецер плачэш ты?

Ах плачу я, што ноч бяз сонца
Нигдзе дароги не знайду
И так кидаюся бяз конца,
Ня знаю сам куды лячу.

У грудзях балиць и сэрцэ млее
И так маркотна на душы
Калиж дзянёк нам заяснее;
Чаму так сэрцэ млееш ты?

(Чытаць далей…)


15 лютага (!)

1906

Вецер

Гудзиць у поунач сосны ломиць
И плачэць вецер у бары
И белы снег да неба гониць
Чамуж так вецер плачэш ты?

Ах плачу я, што ноч бяз сонца
Нигдзе дароги не знайду
И так кидаюся бяз конца,
Ня знаю сам куды лячу.

У грудзях балиць и сэрцэ млее
И так маркотна на душы
Калиж дзянёк нам заяснее;
Чаму так сэрцэ млееш ты?

(Чытаць далей…)


16 лютага (!)

1906

Вецер

Гудзиць у поунач сосны ломиць
И плачэць вецер у бары
И белы снег да неба гониць
Чамуж так вецер плачэш ты?

Ах плачу я, што ноч бяз сонца
Нигдзе дароги не знайду
И так кидаюся бяз конца,
Ня знаю сам куды лячу.

У грудзях балиць и сэрцэ млее
И так маркотна на душы
Калиж дзянёк нам заяснее;
Чаму так сэрцэ млееш ты?

(Чытаць далей…)


17 лютага (!)

1906

Вецер

Гудзиць у поунач сосны ломиць
И плачэць вецер у бары
И белы снег да неба гониць
Чамуж так вецер плачэш ты?

Ах плачу я, што ноч бяз сонца
Нигдзе дароги не знайду
И так кидаюся бяз конца,
Ня знаю сам куды лячу.

У грудзях балиць и сэрцэ млее
И так маркотна на душы
Калиж дзянёк нам заяснее;
Чаму так сэрцэ млееш ты?

(Чытаць далей…)


18 лютага (!)

1906

Вецер

Гудзиць у поунач сосны ломиць
И плачэць вецер у бары
И белы снег да неба гониць
Чамуж так вецер плачэш ты?

Ах плачу я, што ноч бяз сонца
Нигдзе дароги не знайду
И так кидаюся бяз конца,
Ня знаю сам куды лячу.

У грудзях балиць и сэрцэ млее
И так маркотна на душы
Калиж дзянёк нам заяснее;
Чаму так сэрцэ млееш ты?

(Чытаць далей…)


19 лютага (!)

1906

Вецер

Гудзиць у поунач сосны ломиць
И плачэць вецер у бары
И белы снег да неба гониць
Чамуж так вецер плачэш ты?

Ах плачу я, што ноч бяз сонца
Нигдзе дароги не знайду
И так кидаюся бяз конца,
Ня знаю сам куды лячу.

У грудзях балиць и сэрцэ млее
И так маркотна на душы
Калиж дзянёк нам заяснее;
Чаму так сэрцэ млееш ты?

(Чытаць далей…)


20 лютага (!)

1906

Вецер

Гудзиць у поунач сосны ломиць
И плачэць вецер у бары
И белы снег да неба гониць
Чамуж так вецер плачэш ты?

Ах плачу я, што ноч бяз сонца
Нигдзе дароги не знайду
И так кидаюся бяз конца,
Ня знаю сам куды лячу.

У грудзях балиць и сэрцэ млее
И так маркотна на душы
Калиж дзянёк нам заяснее;
Чаму так сэрцэ млееш ты?

(Чытаць далей…)


21 лютага

1910

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам…

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам,
Роднай мовы сваей ні цурайся;
Як ні зрокся яе пад прымусам,
Так і вольны цяпер ні зракайся.
Ад дзядоу і ад прадзедау, браце,
Гэта скарб нам адзін захавауся,
У сялянскай аграбленай хаце
Толькі ен незабраны астауся.
У старыну Беларус, ні падданы,
Гаспадарыу, быу сам над сабою
І далека у сьвеці быу знаны
За літоускай і ляшскай зямлею.
Але час прамінуу, і нядоля
На народ, як бы камень, звалілась,
Беларуская слава і воля
Адышла, адцьвіла, закацілась.

(Чытаць далей…)


22 лютага (!)

1910

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам…

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам,
Роднай мовы сваей ні цурайся;
Як ні зрокся яе пад прымусам,
Так і вольны цяпер ні зракайся.
Ад дзядоу і ад прадзедау, браце,
Гэта скарб нам адзін захавауся,
У сялянскай аграбленай хаце
Толькі ен незабраны астауся.
У старыну Беларус, ні падданы,
Гаспадарыу, быу сам над сабою
І далека у сьвеці быу знаны
За літоускай і ляшскай зямлею.
Але час прамінуу, і нядоля
На народ, як бы камень, звалілась,
Беларуская слава і воля
Адышла, адцьвіла, закацілась.

(Чытаць далей…)


23 лютага (!)

1910

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам…

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам,
Роднай мовы сваей ні цурайся;
Як ні зрокся яе пад прымусам,
Так і вольны цяпер ні зракайся.
Ад дзядоу і ад прадзедау, браце,
Гэта скарб нам адзін захавауся,
У сялянскай аграбленай хаце
Толькі ен незабраны астауся.
У старыну Беларус, ні падданы,
Гаспадарыу, быу сам над сабою
І далека у сьвеці быу знаны
За літоускай і ляшскай зямлею.
Але час прамінуу, і нядоля
На народ, як бы камень, звалілась,
Беларуская слава і воля
Адышла, адцьвіла, закацілась.

(Чытаць далей…)


24 лютага (!)

1910

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам…

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам,
Роднай мовы сваей ні цурайся;
Як ні зрокся яе пад прымусам,
Так і вольны цяпер ні зракайся.
Ад дзядоу і ад прадзедау, браце,
Гэта скарб нам адзін захавауся,
У сялянскай аграбленай хаце
Толькі ен незабраны астауся.
У старыну Беларус, ні падданы,
Гаспадарыу, быу сам над сабою
І далека у сьвеці быу знаны
За літоускай і ляшскай зямлею.
Але час прамінуу, і нядоля
На народ, як бы камень, звалілась,
Беларуская слава і воля
Адышла, адцьвіла, закацілась.

(Чытаць далей…)


25 лютага (!)

1910

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам…

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам,
Роднай мовы сваей ні цурайся;
Як ні зрокся яе пад прымусам,
Так і вольны цяпер ні зракайся.
Ад дзядоу і ад прадзедау, браце,
Гэта скарб нам адзін захавауся,
У сялянскай аграбленай хаце
Толькі ен незабраны астауся.
У старыну Беларус, ні падданы,
Гаспадарыу, быу сам над сабою
І далека у сьвеці быу знаны
За літоускай і ляшскай зямлею.
Але час прамінуу, і нядоля
На народ, як бы камень, звалілась,
Беларуская слава і воля
Адышла, адцьвіла, закацілась.

(Чытаць далей…)


26 лютага (!)

1910

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам…

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам,
Роднай мовы сваей ні цурайся;
Як ні зрокся яе пад прымусам,
Так і вольны цяпер ні зракайся.
Ад дзядоу і ад прадзедау, браце,
Гэта скарб нам адзін захавауся,
У сялянскай аграбленай хаце
Толькі ен незабраны астауся.
У старыну Беларус, ні падданы,
Гаспадарыу, быу сам над сабою
І далека у сьвеці быу знаны
За літоускай і ляшскай зямлею.
Але час прамінуу, і нядоля
На народ, як бы камень, звалілась,
Беларуская слава і воля
Адышла, адцьвіла, закацілась.

(Чытаць далей…)


27 лютага (!)

1910

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам…

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам,
Роднай мовы сваей ні цурайся;
Як ні зрокся яе пад прымусам,
Так і вольны цяпер ні зракайся.
Ад дзядоу і ад прадзедау, браце,
Гэта скарб нам адзін захавауся,
У сялянскай аграбленай хаце
Толькі ен незабраны астауся.
У старыну Беларус, ні падданы,
Гаспадарыу, быу сам над сабою
І далека у сьвеці быу знаны
За літоускай і ляшскай зямлею.
Але час прамінуу, і нядоля
На народ, як бы камень, звалілась,
Беларуская слава і воля
Адышла, адцьвіла, закацілась.

(Чытаць далей…)


28 лютага (!)

1910

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам…

Ты, мой брат, каго зваць Беларусам,
Роднай мовы сваей ні цурайся;
Як ні зрокся яе пад прымусам,
Так і вольны цяпер ні зракайся.
Ад дзядоу і ад прадзедау, браце,
Гэта скарб нам адзін захавауся,
У сялянскай аграбленай хаце
Толькі ен незабраны астауся.
У старыну Беларус, ні падданы,
Гаспадарыу, быу сам над сабою
І далека у сьвеці быу знаны
За літоускай і ляшскай зямлею.
Але час прамінуу, і нядоля
На народ, як бы камень, звалілась,
Беларуская слава і воля
Адышла, адцьвіла, закацілась.

(Чытаць далей…)

Узята з "https://be.wikisource.org/w/index.php?title=Вікікрыніцы:Паэзія_сёння/люты&oldid=185168"