Вікікрыніцы:Паэзія сёння/верасень

З пляцоўкі Вікікрыніцы
студзень люты сакавік красавік травень чэрвень
ліпень жнівень верасень кастрычнік лістапад снежань

Вікікрыніцы:Каляндар/верасень
Вікікрыніцы:Проза сёння/верасень

1 верасьня

1907

Вучыся, нябожа, вучэньне паможа
Змагацца з нядоляй, з няволяй…
Што мучыць сягоньня, што думкі трывожа, —
Зьбяжыць і ня прыдзе ніколі.

Жаль згіне, як мара; ня будзеш няздарай,
Нідзе і ні ў чым не заблудзіш;
Ты праўду ў няпраўдзе, як сонца між хмараў,
Спазнаеш, раз цёмен ня будзеш.

Такая прынука, як труд і навука,
Ціж можа нам сіл не дадаці?
З такімі сябрамі, знай, будзе ня штука
І гора сваё зваяваці.


2 верасьня

1928

I

Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,
А у садзе красуецца верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень разьвесіла.

II

Блудзяць хмаркі, — вандроўнікі дальнія,
Месяц косіць абмежкі лілёвыя.
Загарэлі затоны крыштальныя,
Засмуцілася сінь верасьнёвая.

III

Плачуць гусі, — асеньнія зраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыньня.


3 верасьня (!)

1928

I

Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,
А у садзе красуецца верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень разьвесіла.

II

Блудзяць хмаркі, — вандроўнікі дальнія,
Месяц косіць абмежкі лілёвыя.
Загарэлі затоны крыштальныя,
Засмуцілася сінь верасьнёвая.

III

Плачуць гусі, — асеньнія зраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыньня.


4 верасьня (!)

1928

I

Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,
А у садзе красуецца верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень разьвесіла.

II

Блудзяць хмаркі, — вандроўнікі дальнія,
Месяц косіць абмежкі лілёвыя.
Загарэлі затоны крыштальныя,
Засмуцілася сінь верасьнёвая.

III

Плачуць гусі, — асеньнія зраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыньня.


5 верасьня (!)

1928

I

Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,
А у садзе красуецца верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень разьвесіла.

II

Блудзяць хмаркі, — вандроўнікі дальнія,
Месяц косіць абмежкі лілёвыя.
Загарэлі затоны крыштальныя,
Засмуцілася сінь верасьнёвая.

III

Плачуць гусі, — асеньнія зраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыньня.


6 верасьня (!)

1928

I

Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,
А у садзе красуецца верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень разьвесіла.

II

Блудзяць хмаркі, — вандроўнікі дальнія,
Месяц косіць абмежкі лілёвыя.
Загарэлі затоны крыштальныя,
Засмуцілася сінь верасьнёвая.

III

Плачуць гусі, — асеньнія зраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыньня.


7 верасьня (!)

1928

I

Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,
А у садзе красуецца верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень разьвесіла.

II

Блудзяць хмаркі, — вандроўнікі дальнія,
Месяц косіць абмежкі лілёвыя.
Загарэлі затоны крыштальныя,
Засмуцілася сінь верасьнёвая.

III

Плачуць гусі, — асеньнія зраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыньня.


8 верасьня (!)

1928

I

Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,
А у садзе красуецца верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень разьвесіла.

II

Блудзяць хмаркі, — вандроўнікі дальнія,
Месяц косіць абмежкі лілёвыя.
Загарэлі затоны крыштальныя,
Засмуцілася сінь верасьнёвая.

III

Плачуць гусі, — асеньнія зраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыньня.


9 верасьня (!)

1928

I

Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,
А у садзе красуецца верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень разьвесіла.

II

Блудзяць хмаркі, — вандроўнікі дальнія,
Месяц косіць абмежкі лілёвыя.
Загарэлі затоны крыштальныя,
Засмуцілася сінь верасьнёвая.

III

Плачуць гусі, — асеньнія зраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыньня.


10 верасьня (!)

1928

I

Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,
А у садзе красуецца верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень разьвесіла.

II

Блудзяць хмаркі, — вандроўнікі дальнія,
Месяц косіць абмежкі лілёвыя.
Загарэлі затоны крыштальныя,
Засмуцілася сінь верасьнёвая.

III

Плачуць гусі, — асеньнія зраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыньня.


11 верасьня (!)

1928

I

Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,
А у садзе красуецца верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень разьвесіла.

II

Блудзяць хмаркі, — вандроўнікі дальнія,
Месяц косіць абмежкі лілёвыя.
Загарэлі затоны крыштальныя,
Засмуцілася сінь верасьнёвая.

III

Плачуць гусі, — асеньнія зраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыньня.


12 верасьня (!)

1928

I

Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,
А у садзе красуецца верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень разьвесіла.

II

Блудзяць хмаркі, — вандроўнікі дальнія,
Месяц косіць абмежкі лілёвыя.
Загарэлі затоны крыштальныя,
Засмуцілася сінь верасьнёвая.

III

Плачуць гусі, — асеньнія зраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыньня.


13 верасьня (!)

1928

I

Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,
А у садзе красуецца верасень…
Колькі яблыкаў восень ружовая,
Залацістая восень разьвесіла.

II

Блудзяць хмаркі, — вандроўнікі дальнія,
Месяц косіць абмежкі лілёвыя.
Загарэлі затоны крыштальныя,
Засмуцілася сінь верасьнёвая.

III

Плачуць гусі, — асеньнія зраднікі,
Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…
Заглядзеліся ў даль канаплянікі
Над бялявым вянком павучыньня.


14 верасьня

1906

Край наш бедны, край наш родны!
Лес, балота ды пясок…
Чуць дзе крыху луг прыгодны…
Хвойнік, мох ды верасок.

А туманы, як пялёнка!
Засьцілаюць лес і гай.
Ой, ты, бедная старонка!
Ой, забыты богам край!

Наша поле кепска родзіць,
Бедна тут жыве народ,
У гразі, жыве ён, ходзіць,
А працуе — льлецца пот.


15 верасьня

1928

На плошчы — і грукат, і гуд…
Па бруку — аўтобусы роем…
Ён стаў на шумлівым рагу
З пахіленаю барадою.
Глядзіць на фабрычную рань
Ў адценьнях ружовых і шэрых.
І вось — пачынае іграць
Старая вясковая лера…
Ці „Лазарам“ сум саштурхне,
Ці кіне „Лявоніхай“ покліч…
А людзі ідуць, як раней,
Глядзяцца ў люстраныя вокны…


16 верасьня (!)

1928

На плошчы — і грукат, і гуд…
Па бруку — аўтобусы роем…
Ён стаў на шумлівым рагу
З пахіленаю барадою.
Глядзіць на фабрычную рань
Ў адценьнях ружовых і шэрых.
І вось — пачынае іграць
Старая вясковая лера…
Ці „Лазарам“ сум саштурхне,
Ці кіне „Лявоніхай“ покліч…
А людзі ідуць, як раней,
Глядзяцца ў люстраныя вокны…


17 верасьня (!)

1928

На плошчы — і грукат, і гуд…
Па бруку — аўтобусы роем…
Ён стаў на шумлівым рагу
З пахіленаю барадою.
Глядзіць на фабрычную рань
Ў адценьнях ружовых і шэрых.
І вось — пачынае іграць
Старая вясковая лера…
Ці „Лазарам“ сум саштурхне,
Ці кіне „Лявоніхай“ покліч…
А людзі ідуць, як раней,
Глядзяцца ў люстраныя вокны…


18 верасьня (!)

1928

На плошчы — і грукат, і гуд…
Па бруку — аўтобусы роем…
Ён стаў на шумлівым рагу
З пахіленаю барадою.
Глядзіць на фабрычную рань
Ў адценьнях ружовых і шэрых.
І вось — пачынае іграць
Старая вясковая лера…
Ці „Лазарам“ сум саштурхне,
Ці кіне „Лявоніхай“ покліч…
А людзі ідуць, як раней,
Глядзяцца ў люстраныя вокны…


19 верасьня (!)

1928

На плошчы — і грукат, і гуд…
Па бруку — аўтобусы роем…
Ён стаў на шумлівым рагу
З пахіленаю барадою.
Глядзіць на фабрычную рань
Ў адценьнях ружовых і шэрых.
І вось — пачынае іграць
Старая вясковая лера…
Ці „Лазарам“ сум саштурхне,
Ці кіне „Лявоніхай“ покліч…
А людзі ідуць, як раней,
Глядзяцца ў люстраныя вокны…


20 верасьня (!)

1928

На плошчы — і грукат, і гуд…
Па бруку — аўтобусы роем…
Ён стаў на шумлівым рагу
З пахіленаю барадою.
Глядзіць на фабрычную рань
Ў адценьнях ружовых і шэрых.
І вось — пачынае іграць
Старая вясковая лера…
Ці „Лазарам“ сум саштурхне,
Ці кіне „Лявоніхай“ покліч…
А людзі ідуць, як раней,
Глядзяцца ў люстраныя вокны…


21 верасьня (!)

1928

На плошчы — і грукат, і гуд…
Па бруку — аўтобусы роем…
Ён стаў на шумлівым рагу
З пахіленаю барадою.
Глядзіць на фабрычную рань
Ў адценьнях ружовых і шэрых.
І вось — пачынае іграць
Старая вясковая лера…
Ці „Лазарам“ сум саштурхне,
Ці кіне „Лявоніхай“ покліч…
А людзі ідуць, як раней,
Глядзяцца ў люстраныя вокны…


22 верасьня

1853

Часта, братоньку, вядзеш тое-сёе,
А ўсё-то марна, а усё пустое.

Таму ўжо сто лет будзе —
Старыя помняць людзі,
Скажаць вам і Апанас:
Жыў-быў Мікіта у нас.
На самым канцы сяла —
Там яго хатка была.
Дзяцей ня меў, хоць жанат,
А быў бедзен — не багат.
Багацтва-то усяго
Меў вяпра ён аднаго.


23 верасьня (!)

1853

Часта, братоньку, вядзеш тое-сёе,
А ўсё-то марна, а усё пустое.

Таму ўжо сто лет будзе —
Старыя помняць людзі,
Скажаць вам і Апанас:
Жыў-быў Мікіта у нас.
На самым канцы сяла —
Там яго хатка была.
Дзяцей ня меў, хоць жанат,
А быў бедзен — не багат.
Багацтва-то усяго
Меў вяпра ён аднаго.


24 верасьня (!)

1853

Часта, братоньку, вядзеш тое-сёе,
А ўсё-то марна, а усё пустое.

Таму ўжо сто лет будзе —
Старыя помняць людзі,
Скажаць вам і Апанас:
Жыў-быў Мікіта у нас.
На самым канцы сяла —
Там яго хатка была.
Дзяцей ня меў, хоць жанат,
А быў бедзен — не багат.
Багацтва-то усяго
Меў вяпра ён аднаго.


25 верасьня (!)

1853

Часта, братоньку, вядзеш тое-сёе,
А ўсё-то марна, а усё пустое.

Таму ўжо сто лет будзе —
Старыя помняць людзі,
Скажаць вам і Апанас:
Жыў-быў Мікіта у нас.
На самым канцы сяла —
Там яго хатка была.
Дзяцей ня меў, хоць жанат,
А быў бедзен — не багат.
Багацтва-то усяго
Меў вяпра ён аднаго.


26 верасьня (!)

1853

Часта, братоньку, вядзеш тое-сёе,
А ўсё-то марна, а усё пустое.

Таму ўжо сто лет будзе —
Старыя помняць людзі,
Скажаць вам і Апанас:
Жыў-быў Мікіта у нас.
На самым канцы сяла —
Там яго хатка была.
Дзяцей ня меў, хоць жанат,
А быў бедзен — не багат.
Багацтва-то усяго
Меў вяпра ён аднаго.


27 верасьня (!)

1853

Часта, братоньку, вядзеш тое-сёе,
А ўсё-то марна, а усё пустое.

Таму ўжо сто лет будзе —
Старыя помняць людзі,
Скажаць вам і Апанас:
Жыў-быў Мікіта у нас.
На самым канцы сяла —
Там яго хатка была.
Дзяцей ня меў, хоць жанат,
А быў бедзен — не багат.
Багацтва-то усяго
Меў вяпра ён аднаго.


28 верасьня (!)

1853

Часта, братоньку, вядзеш тое-сёе,
А ўсё-то марна, а усё пустое.

Таму ўжо сто лет будзе —
Старыя помняць людзі,
Скажаць вам і Апанас:
Жыў-быў Мікіта у нас.
На самым канцы сяла —
Там яго хатка была.
Дзяцей ня меў, хоць жанат,
А быў бедзен — не багат.
Багацтва-то усяго
Меў вяпра ён аднаго.


29 верасьня

1848, 1861

Заходзіць сонцэ пагодняго лета,
І веіць вецер з заходніх нябёс.
Здароў будзь, вецяр! з далёкаго сьвета
Добрыя-ж весьці да нас ты прынёс?
Здаровыя ж будзьця! эй, добрыя весьці:
Там, на захадзі, праліваюць кроў,
Бьюцца для славы, свабоды і чэсьці
І робяць вольных людзей з мужыкоў:
Гудзяць вясёла і песьні і танцы
У добрым жніве на шчасьлівы год.
Годзі вам, годзі, цары-паганцы,
Таптаць у балотах хрышчоны народ!
Годзі вам, годзі ў яснай карэці,
Годзі чыноўнікі ды езьдзіць у двор,
Годзі вам, годзі мужыцкія дзеці
З хаткі астаткі даваць на пабор.


30 верасьня (!)

1848, 1861

Заходзіць сонцэ пагодняго лета,
І веіць вецер з заходніх нябёс.
Здароў будзь, вецяр! з далёкаго сьвета
Добрыя-ж весьці да нас ты прынёс?
Здаровыя ж будзьця! эй, добрыя весьці:
Там, на захадзі, праліваюць кроў,
Бьюцца для славы, свабоды і чэсьці
І робяць вольных людзей з мужыкоў:
Гудзяць вясёла і песьні і танцы
У добрым жніве на шчасьлівы год.
Годзі вам, годзі, цары-паганцы,
Таптаць у балотах хрышчоны народ!
Годзі вам, годзі ў яснай карэці,
Годзі чыноўнікі ды езьдзіць у двор,
Годзі вам, годзі мужыцкія дзеці
З хаткі астаткі даваць на пабор.