Перайсці да зместу

Вікікрыніцы:Паэзія сёння/лістапад

Дадаць спасылкі
З пляцоўкі Вікікрыніцы
студзень люты сакавік красавік травень чэрвень
ліпень жнівень верасень кастрычнік лістапад снежань
Вікікрыніцы:Каляндар/лістапад
Вікікрыніцы:Проза сёння/лістапад

1 лістапада (!)

1923

Новая зямля

Мой родны кут, як ты мне мілы!
Забыць цябе ня маю сілы!
Ня раз, утомлены дарогай,
Жыцьцём вясны мае убогай,
К табе я ў думках залятаю
І там душою спачываю.
О, як бы я хацеў спачатку
Дарогу жыцьця папарадку
Прайсьці яшчэ раз, азірнуцца,
Сабраць з дарог каменьні тыя,
Што губяць сілы маладыя —
К вясьне-б маей хацеў вярнуцца.

(Чытаць далей…)


2 лістапада (!)

1923

Новая зямля

Мой родны кут, як ты мне мілы!
Забыць цябе ня маю сілы!
Ня раз, утомлены дарогай,
Жыцьцём вясны мае убогай,
К табе я ў думках залятаю
І там душою спачываю.
О, як бы я хацеў спачатку
Дарогу жыцьця папарадку
Прайсьці яшчэ раз, азірнуцца,
Сабраць з дарог каменьні тыя,
Што губяць сілы маладыя —
К вясьне-б маей хацеў вярнуцца.

(Чытаць далей…)


3 лістапада

1923

Новая зямля

Мой родны кут, як ты мне мілы!
Забыць цябе ня маю сілы!
Ня раз, утомлены дарогай,
Жыцьцём вясны мае убогай,
К табе я ў думках залятаю
І там душою спачываю.
О, як бы я хацеў спачатку
Дарогу жыцьця папарадку
Прайсьці яшчэ раз, азірнуцца,
Сабраць з дарог каменьні тыя,
Што губяць сілы маладыя —
К вясьне-б маей хацеў вярнуцца.

(Чытаць далей…)


4 лістапада

1912

Песьні гарбара

Я рабочы, гарбар,
Рыцар працы цяжкой,
Я з жалезнай душой,
З сэрцам палкім, як жар.

Ў вачох іскры маіх,
А жалеза ў руках,
Скура гнецца ад іх
Ў адзін міг, ў адзін мах.

Ці задушша, ці чад —
Ўсё на сэрцы маім,
Але ўстрашыці на’т
Не здалее нічым.

(Чытаць далей…)


5 лістапада (!)

1912

Песьні гарбара

Я рабочы, гарбар,
Рыцар працы цяжкой,
Я з жалезнай душой,
З сэрцам палкім, як жар.

Ў вачох іскры маіх,
А жалеза ў руках,
Скура гнецца ад іх
Ў адзін міг, ў адзін мах.

Ці задушша, ці чад —
Ўсё на сэрцы маім,
Але ўстрашыці на’т
Не здалее нічым.

(Чытаць далей…)


6 лістапада (!)

1912

Песьні гарбара

Я рабочы, гарбар,
Рыцар працы цяжкой,
Я з жалезнай душой,
З сэрцам палкім, як жар.

Ў вачох іскры маіх,
А жалеза ў руках,
Скура гнецца ад іх
Ў адзін міг, ў адзін мах.

Ці задушша, ці чад —
Ўсё на сэрцы маім,
Але ўстрашыці на’т
Не здалее нічым.

(Чытаць далей…)


7 лістапада

1919

Песня беларуса

Ні асеньні вецер ў гаю
Вые-завывае,
Беларус аб родным краю
Жаласна сьпявае.

Ў кожнай песьні ён ад сэрца
Праклінае долю,
Жыць ня хоча ў паняверцы —
Рвецца ён на волю.

Няхай ў песьні жальбу чуюць
Аб нашай нядолі,
Можа прыдуць, пашкадуюць,
Дадуць хлеба, солі…

(Чытаць далей…)


8 лістапада (!)

1919

Песня беларуса

Ні асеньні вецер ў гаю
Вые-завывае,
Беларус аб родным краю
Жаласна сьпявае.

Ў кожнай песьні ён ад сэрца
Праклінае долю,
Жыць ня хоча ў паняверцы —
Рвецца ён на волю.

Няхай ў песьні жальбу чуюць
Аб нашай нядолі,
Можа прыдуць, пашкадуюць,
Дадуць хлеба, солі…

(Чытаць далей…)


9 лістапада (!)

1919

Песня беларуса

Ні асеньні вецер ў гаю
Вые-завывае,
Беларус аб родным краю
Жаласна сьпявае.

Ў кожнай песьні ён ад сэрца
Праклінае долю,
Жыць ня хоча ў паняверцы —
Рвецца ён на волю.

Няхай ў песьні жальбу чуюць
Аб нашай нядолі,
Можа прыдуць, пашкадуюць,
Дадуць хлеба, солі…

(Чытаць далей…)


10 лістапада

1930

Магутна крэпасьць — Бог!

Магутна крэпасьць Госпад Бог —
Аружжа дасьць і зброю!
Ён звольніць нас з усіх трывог,
Ён наша стража ў бою!
Сільны вораг, злы —
Прэць да барацьбы
Ліхам хоча ўзяць —
Нас пазабіваць; —
Хто-ж проці ўражай сілы?

(Чытаць далей…)


11 лістапада

1909

Трывога

Надойдзе мінута, і хваля марская
Узарвецца высокай сьценой,
І вые, і плачэ, як пушча лесная —
Замрэ — зноў і ціш, і спакой.
Кругом анямее прастор серад ночы —
Ні шуму, ні ветру нігдзе…
Ля берэгу пена ледзь чутна шапочэ
І, таючы, нікне ў вадзе.
У лёгкай дрэмоце застыгне прырода,
Укутаўшысь сьвежаю мглой. —
Шчасьлівая хвіля! прастор і свабода
Клянуцца быць вечна са мной.

(Чытаць далей…)


12 лістапада

1922

Крылан

1

Па-над стужкай рачок,
Дзе рунее лажок,
Па-над вёскай, над цэглай гудоў-гарадоў —
Так падобны зусім
Да баечных багоў
Хтось ляціць ў паднябесьсі ў няведамы бок…

2

Ён стралою ляціць,
Неяк дзіўна гудзіць,
Ён пануе над логам, над морам — ўладар,
Ў вышыні, як арол,
Як мітычны Ікар, —
Яго шлях — бездарожжа, бязьмежжа блакіць.

(Чытаць далей…)


13 лістапада (!)

1922

Крылан

1

Па-над стужкай рачок,
Дзе рунее лажок,
Па-над вёскай, над цэглай гудоў-гарадоў —
Так падобны зусім
Да баечных багоў
Хтось ляціць ў паднябесьсі ў няведамы бок…

2

Ён стралою ляціць,
Неяк дзіўна гудзіць,
Ён пануе над логам, над морам — ўладар,
Ў вышыні, як арол,
Як мітычны Ікар, —
Яго шлях — бездарожжа, бязьмежжа блакіць.

(Чытаць далей…)


14 лістапада

XIX стагодзьдзе

Zahraj, zahraj, chłopcze mały…

Zahraj, zahraj, chłopcze mały,
I ŭ skrypaczki i ŭ cymbały,
A ja zahraju ŭ dudu,
Bo ŭ Kraszynie żyć nia budu.

Bo ŭ Kraszynie Pan siardzity,
Baćka kijami zabity,
Maci tużyć, siastra płacze,
Hdzież ty pojdziesz nieboracze?

Hdzie ja pajdu? miły Boże!
Pajdu u świet, ŭ bezdaroże,
W Waŭkałaka abiarnusia,
Z szсzaściam na was abziarnusia.

(Чытаць далей…)


15 лістапада (!)

XIX стагодзьдзе

Zahraj, zahraj, chłopcze mały…

Zahraj, zahraj, chłopcze mały,
I ŭ skrypaczki i ŭ cymbały,
A ja zahraju ŭ dudu,
Bo ŭ Kraszynie żyć nia budu.

Bo ŭ Kraszynie Pan siardzity,
Baćka kijami zabity,
Maci tużyć, siastra płacze,
Hdzież ty pojdziesz nieboracze?

Hdzie ja pajdu? miły Boże!
Pajdu u świet, ŭ bezdaroże,
W Waŭkałaka abiarnusia,
Z szсzaściam na was abziarnusia.

(Чытаць далей…)


16 лістапада

1905

Кавалі

Мы — кавалі, куём мы шчасьце
Для ясных будучых часін.
Для нас ня страшны бяда, напасьці,
Да сонца клічам мы з нізін.

Зьвінім, куём мы бязустаньня,
Імчацца іскры на ўвесь сьвет,
У сэрцах сеюць агні змаганьня,
Шлях асьвятляюць да пабед.

(Чытаць далей…)


17 лістапада

1905

Кавалі

Мы — кавалі, куём мы шчасьце
Для ясных будучых часін.
Для нас ня страшны бяда, напасьці,
Да сонца клічам мы з нізін.

Зьвінім, куём мы бязустаньня,
Імчацца іскры на ўвесь сьвет,
У сэрцах сеюць агні змаганьня,
Шлях асьвятляюць да пабед.

(Чытаць далей…)


18 лістапада

1905

Кавалі

Мы — кавалі, куём мы шчасьце
Для ясных будучых часін.
Для нас ня страшны бяда, напасьці,
Да сонца клічам мы з нізін.

Зьвінім, куём мы бязустаньня,
Імчацца іскры на ўвесь сьвет,
У сэрцах сеюць агні змаганьня,
Шлях асьвятляюць да пабед.

(Чытаць далей…)


19 лістапада

1918

Спадчына

Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.

Аб ёй мне баюць казкі-сны
Вясеньнія праталіны,
І лесу шэлест верасны,
І ў полі дуб апалены.

Аб ёй мне будзіць успамін
На ліпе бусел клёкатам
І той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;

(Чытаць далей…)


20 лістапада

1918

Спадчына

Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.

Аб ёй мне баюць казкі-сны
Вясеньнія праталіны,
І лесу шэлест верасны,
І ў полі дуб апалены.

Аб ёй мне будзіць успамін
На ліпе бусел клёкатам
І той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;

(Чытаць далей…)


21 лістапада

1918

Спадчына

Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.

Аб ёй мне баюць казкі-сны
Вясеньнія праталіны,
І лесу шэлест верасны,
І ў полі дуб апалены.

Аб ёй мне будзіць успамін
На ліпе бусел клёкатам
І той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;

(Чытаць далей…)


22 лістапада

1918

Спадчына

Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.

Аб ёй мне баюць казкі-сны
Вясеньнія праталіны,
І лесу шэлест верасны,
І ў полі дуб апалены.

Аб ёй мне будзіць успамін
На ліпе бусел клёкатам
І той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;

(Чытаць далей…)


23 лістапада

1918

Спадчына

Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.

Аб ёй мне баюць казкі-сны
Вясеньнія праталіны,
І лесу шэлест верасны,
І ў полі дуб апалены.

Аб ёй мне будзіць успамін
На ліпе бусел клёкатам
І той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;

(Чытаць далей…)


24 лістапада

1918

Спадчына

Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.

Аб ёй мне баюць казкі-сны
Вясеньнія праталіны,
І лесу шэлест верасны,
І ў полі дуб апалены.

Аб ёй мне будзіць успамін
На ліпе бусел клёкатам
І той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;

(Чытаць далей…)


25 лістапада

1918

Спадчына

Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.

Аб ёй мне баюць казкі-сны
Вясеньнія праталіны,
І лесу шэлест верасны,
І ў полі дуб апалены.

Аб ёй мне будзіць успамін
На ліпе бусел клёкатам
І той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;

(Чытаць далей…)


26 лістапада

1918

Спадчына

Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.

Аб ёй мне баюць казкі-сны
Вясеньнія праталіны,
І лесу шэлест верасны,
І ў полі дуб апалены.

Аб ёй мне будзіць успамін
На ліпе бусел клёкатам
І той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;

(Чытаць далей…)


27 лістапада

1911—1913

Вэраніка

Я на душы васковай маю
Жыцьця мінулаго печаць: —
Схачу свой вольны верш пачаць, —
І ўраз пра прошлае згадаю;
У даль вядуць мяне сьляды
Да вас, дзіцячые гады.

Ўстае перад маім паглядам
І вулка, веючая сном,
І ціхі, старасьвецкі дом
С цяністым, адзічэлым садам:
Над ім шпакоўніца ў гары,
А ўкруг схіліўся тын стары.

(Чытаць далей…)


28 лістапада

1911—1913

Вэраніка

Я на душы васковай маю
Жыцьця мінулаго печаць: —
Схачу свой вольны верш пачаць, —
І ўраз пра прошлае згадаю;
У даль вядуць мяне сьляды
Да вас, дзіцячые гады.

Ўстае перад маім паглядам
І вулка, веючая сном,
І ціхі, старасьвецкі дом
С цяністым, адзічэлым садам:
Над ім шпакоўніца ў гары,
А ўкруг схіліўся тын стары.

(Чытаць далей…)


29 лістапада

1911—1913

Вэраніка

Я на душы васковай маю
Жыцьця мінулаго печаць: —
Схачу свой вольны верш пачаць, —
І ўраз пра прошлае згадаю;
У даль вядуць мяне сьляды
Да вас, дзіцячые гады.

Ўстае перад маім паглядам
І вулка, веючая сном,
І ціхі, старасьвецкі дом
С цяністым, адзічэлым садам:
Над ім шпакоўніца ў гары,
А ўкруг схіліўся тын стары.

(Чытаць далей…)


30 лістапада

1917

Пагоня

Як толькі ў сэрцы трывожным пачую
За краіну радзімую жах,
Успомню Вострую Браму сьвятую
І воякаў на грозных канях.

У белай пені праносяцца коні,
Рвуцца, мкнуцца і цяжка хрыпяць,
Стародаўнай Літоўскай Пагоні
Ні разбіць, ні спыніць, ні стрымаць.

У бязмерную даль вы ляціце,
А за вамі, прад вамі — годы…
Вы за кім у пагоню сьпяшыце?
Дзе шляхі вашы йдуць і куды?

(Чытаць далей…)

Узята з "https://be.wikisource.org/w/index.php?title=Вікікрыніцы:Паэзія_сёння/лістапад&oldid=170987"