Вынікі пошуку

ляжыць паэт. Твар адкрыты, праз блакіты Зрокам мерае сусвет. А ў прадонні хтосьці стогне Несуцешнаю ўдавой. На жалобны плач падобны Ўсхліпы хваляў за кармой...

Прапануем да спампаваньня! Рэчка зыбіць сваю зыбку Між абоймаў цёмных вольх. Хтосьці ўночы кінуў рыбкам 3 неба срэбраны гарох. Граюць зоркі ў водным люстры...

цьветам! Ой ты, май мой, чароўная казка, — Загрымі па ўсяму сусьвету!   Хтосьці швэндае ўдзень,   нібы ноччу,   На шляхох   прычытаньнямі сьвішча…   Май...

ладны кавалак скасілі. Пабег я на грудок па біклагу з квасам. Гляджу — хтосьці пашкамутаў нашы торбы, а біклагу нават на алешыну павесіў. Сабака ці які-небудзь...

ломіць старыя косці, Ды сэрца ные цяжэнька тут. І як бы шэпча на вуха хтосьці, Што ўжо прыходзіць скора капут. Ноч доўга... Сумна, о мой ты Божа! Ў маім...

калі ёй уздумаецца. Кадук не мае ўлады над чалавекам, а чакае, пакуль хтосьці яго пакліча. І прыбягае ён у такі ліхі момант, калі што ні папросіш — усё...

прыпечку, дык вот быў стог! Але зрабілася няшчасце: дзядзіна хусты прала, хтосьці дзвярмі стукнуў, стог перавярнуўся ў начоўкі – і ратуначку не было! Вот...

таемныя зоркі мае! — "Брат, даволі ўжо спаць" – Дзесьці ў лесе чуваць: Хтосьці сумна, маркотна пяе, – Гукі сумна дрыжаць Гукі плачуць, ляцяць Так далёка...

разбойніцкія скарбы. Надта ж хацелася маладому пастуху стаць багатым. Аднойчы хтосьці падказаў яму, што разбагацець можна ў купальскую ноч, калі зацвітае папараць-кветка...

Іх носіць па лужах віхор. І неба ў шэрую світку адзета, Там сумна, бы хтосьці памёр… І плача і енча хваіна на полі. І вецер асенні скаголіць. Дождж сыплецца...

Імпресаріо — за мной. Але… тут здарылася нешта незразумелае… хтосьці крыкнуў, хтосьці свіснуў, трамвай спыніўся, і малайцаваты паліцыянт ветліва паставіўся...

Прапануем да спампаваньня! Хтосьці ссек бярозку, проста так, без мэты, Ідучы з сякерай… Сумная падзея! Хто падумаць мог бы раніцою гэтай, Што яна засохне...

пахавалі у царкве, у касцёле сярод золата й камняў фальшывых. Прытуліў Збаўцу хтосьці, запрасіў нехта ў госці. І спяваў: «люлі-люлі» над дзіцёначкам босай кабеты…...

згарэла, зусім цёмна стала. І толькі певень адкукарэкаў поўнач, як пад печчу хтосьці заварушыўся і пагрозліва загукаў: — Выйду! Выйду! У падарожнага валасы...

прыпечка, дык вось быў стог! Але зрабілася няшчасце: дзядзіна хусту вязала, хтосьці дзвярамі стукнуў, стог перавярнуўся ў начоўкі, і ратуначку не было! Вось...

кажуць, нечысць не бярэ, толькі срэбранай яна баіцца. Пачула татарка, што хтосьці едзе. Выскачыла, адным махам збіла з каня саламяны куль, падобны на чалавека...

хлопцы. Цішыня навокал, як у вусе, чуваць як коні траву хрумаюць. Крыкнуў хтосьці з начлежнікаў. Па балоце такі разлёгся пошчак, аж сябрукі спалохаліся....

штосьці не спалася. Варочаўся з боку на бок, а заснуць не мог. Раптам чуе — хтосьці тупае непадалёку ад хлява. Падхапіўся служывы, давай сачыць, што тут робіцца...

навострыць. Вас закружыць у сівым пажары Гучна-гнеўныя сілы норд-оста. На чаўне хтосьці крыкне: «Ратуйце!» Пойдзе лямант па зыбістай гаці. Па шалёнай, па хвалістай...

ў ім забіяку. Адказам на словы таямнічага незнаёмца быў дружны рогат. Хтосьці крыкнуў: „Вось яшчэ пераапранены прынц!". „Прытрымай, браце, язык, ён,...