Вынікі пошуку

ляжыць паэт. Твар адкрыты, праз блакіты Зрокам мерае сусвет. А ў прадонні хтосьці стогне Несуцешнаю ўдавой. На жалобны плач падобны Ўсхліпы хваляў за кармой...

Прапануем да спампаваньня! Рэчка зыбіць сваю зыбку Між абоймаў цёмных вольх. Хтосьці ўночы кінуў рыбкам 3 неба срэбраны гарох. Граюць зоркі ў водным люстры...

ладны кавалак скасілі. Пабег я на грудок па біклагу з квасам. Гляджу — хтосьці пашкамутаў нашы торбы, а біклагу нават на алешыну павесіў. Сабака ці які-небудзь...

ломіць старыя косці, Ды сэрца ные цяжэнька тут. І як бы шэпча на вуха хтосьці, Што ўжо прыходзіць скора капут. Ноч доўга... Сумна, о мой ты Божа! Ў маім...

калі ёй уздумаецца. Кадук не мае ўлады над чалавекам, а чакае, пакуль хтосьці яго пакліча. І прыбягае ён у такі ліхі момант, калі што ні папросіш — усё...

прыпечку, дык вот быў стог! Але зрабілася няшчасце: дзядзіна хусты прала, хтосьці дзвярмі стукнуў, стог перавярнуўся ў начоўкі – і ратуначку не было! Вот...

таемныя зоркі мае! — "Брат, даволі ўжо спаць" – Дзесьці ў лесе чуваць: Хтосьці сумна, маркотна пяе, – Гукі сумна дрыжаць Гукі плачуць, ляцяць Так далёка...

разбойніцкія скарбы. Надта ж хацелася маладому пастуху стаць багатым. Аднойчы хтосьці падказаў яму, што разбагацець можна ў купальскую ноч, калі зацвітае папараць-кветка...

Імпресаріо — за мной. Але… тут здарылася нешта незразумелае… хтосьці крыкнуў, хтосьці свіснуў, трамвай спыніўся, і малайцаваты паліцыянт ветліва паставіўся...

Прапануем да спампаваньня! Хтосьці ссек бярозку, проста так, без мэты, Ідучы з сякерай… Сумная падзея! Хто падумаць мог бы раніцою гэтай, Што яна засохне...

пахавалі у царкве, у касцёле сярод золата й камняў фальшывых. Прытуліў Збаўцу хтосьці, запрасіў нехта ў госці. І спяваў: «люлі-люлі» над дзіцёначкам босай кабеты…...

згарэла, зусім цёмна стала. І толькі певень адкукарэкаў поўнач, як пад печчу хтосьці заварушыўся і пагрозліва загукаў: — Выйду! Выйду! У падарожнага валасы...

прыпечка, дык вось быў стог! Але зрабілася няшчасце: дзядзіна хусту вязала, хтосьці дзвярамі стукнуў, стог перавярнуўся ў начоўкі, і ратуначку не было! Вось...

кажуць, нечысць не бярэ, толькі срэбранай яна баіцца. Пачула татарка, што хтосьці едзе. Выскачыла, адным махам збіла з каня саламяны куль, падобны на чалавека...

штосьці не спалася. Варочаўся з боку на бок, а заснуць не мог. Раптам чуе — хтосьці тупае непадалёку ад хлява. Падхапіўся служывы, давай сачыць, што тут робіцца...

хлопцы. Цішыня навокал, як у вусе, чуваць як коні траву хрумаюць. Крыкнуў хтосьці з начлежнікаў. Па балоце такі разлёгся пошчак, аж сябрукі спалохаліся....

ў ім забіяку. Адказам на словы таямнічага незнаёмца быў дружны рогат. Хтосьці крыкнуў: „Вось яшчэ пераапранены прынц!". „Прытрымай, браце, язык, ён,...

назад. Пакуль ён даляцеў да маёнтку, ужо людзі там моцна «паработалі». Хтосьці барабаніў рукамі па раялі, хто трымаў у руках партрэты польскіх каралёў...

уздыхаючы і заціскаючы кулакі, стараліся сябе ўгаварыць, што так і трэба, каб хтосьці панаваў, а часта казалі, што гэта так Бог даў. А самі ж мы і пальцам не...

весялей. Сядзеў-сядзеў — стаміўся, прылёг адпачыць. Раптам чуе праз сон — хтосьці тупае, быццам капытамі. Падняў чалавек голаў, зірнуў у адзін бок, у другі...