„Добра памятаю паасобныя сцэны вобыскаў і арыштаў сялян — маіх сваякоў і бацькі ў 1905 г. Майму стрэньняму брату такі прышлося і загінуць у выгнаньні…“
У 1925 г. Хурсік скончыў беларускі пэдагогічны тэхнікум у Менску. Цяпер — студэнт Беларуск. дзярж. унівэрсытэту.
Друкуецца з 1924 г. У 1925 г. вышла першая яго кніжка: „Першы паўстанак“.
Герой зьмешчанага ў гэтым зборніку апавяданьня „Адам Залес“ — сын селяніна, але жыў пры дзядзьку ў горадзе, вучыўся ў гімназіі і зрабіўся панам, змагаўся супроць рабочых і сялян. Потым ён пераходзіць да бальшавікоў, але тут ён ужо чужы, „лішні чалавек“. Нават бацька глядзіць на яго, як на „лішняга чалавека“, і адпраўляе ад сябе, з вёскі ў горад. Так і цягаецца Залес, жыве, як „гніль“.
У першым зборніку віцебскае філіі Маладняка „Наддзьвіньне“ (1926 г.) зьмешчана даўгое апавяданьньне Хурсіка „Францішак Скарына“. Яно вызначаецца ўжо тым, што гістарычнае, бо гістарычных твораў у беларускай літаратуры вельмі мала. Апісваецца тут 1530 год у Вільні. Сюжэт у ім вельмі цікавы, тэмы выразныя, гістарычны фон даволі вытрыманы. Недахопы: грубы натуралізм і вульгарнасьць некаторых месцаў, залішняя шаржыроўка ў апісаньні жыцьця манахаў і некаторая, ня зусім мастацкая, тэндэнцыйнасьць у аўтарскім падыходзе наогул.
