|
Дзе бы праўда жыла, дзе бы доля цвила,
Ни стагналиб дзе людзи над горам-бядой,
Дзе бы слйоз не цякло, дзе бы кроў не плыла,
Паляцеў бы туды, паляцеў бы з душой.
И запеў бы там песню, эй, думу сваю,
Нибы той салавейка у цйомным бары,
Каб той свет мяне чуў, як шчаслива пяю,
Слйоз ня ллю, як цяпер, ад зары да зары.
Но ня мне сници, пець а шчасливых крайох,
Кругом бачу и слйозы, и кроў, и бяду;
Неспакойнай душой надарыў мяне Бог,
И с такой у магилу напэўна зыйду.
Пакуль воли няўбачу над роднай зямлйой,
Циж бы радасцяй песни азвацца магли,
И пакуль буду бачыць як плачэ брат мой,
Мне праўдзивага шчасця не знаць на зямли.
Шумиць вецер, листы абивае з бяроз,
Абламляе гальйо, не цярпиць и гудзиць.
Хто смяецца са слйоз, сам прычынай тых слйоз,
Хто няўмее будзиць, сам за то крэпка спиць,
Прэч з дароги, мужык, абарванец лихи!
Што? паноў не пазнаў из двара ты сваих?
Ну, хамула, на бок, а што вышаў сухи…
Чорт ляциць и крычыць и нивэчэ ўсйо, ўсих.
|
Прапануем да спампаваньня!