|
Надаела чалавеку
Жыци, пажываци;
Пекаў свайо горэ, пекаў,
Дый, трэба ўмираци.
Хоць хацеў бы можэ трошка
Жиць, павесялицца,
Смерць благая кладзе ў ложка,
Кажэ не будзицца.
И памйор. Цяпер шчасливы,
Не баицца лиха…
Эй, глядзице: дзивы, дзивы!
Спиць спакойна, циха…
Но гной трэба вязци с хаты,
Каб черви ня ели;
Скидай, браце, свае шаты,
Вады ўжо нагрэли.
Змыли троху вочы, спину,
Што болей на разе,
Палажыли ў дамавину,
Як пана, як князя.
З дамавинай на калйосы
Нясуць, як святога;
Разявякаў, салапякаў
Сабралося многа.
Кожны стогне, ўздыхае,
Галосе, заводзе,
Нибы плачэ, сэрце мае…
Годзе лгаци, годзе!
Ну, кабыла, ну, худая,
Паволи цягнися!
Ты, истота нежывая,
Ляжы, не звалися!
Вот и цэркаў, поп с крапидлам
Чэкае на ўзятку,
Пакурыў труну кадзидлам
Дзяк запеў ў вастатку.
И на мо̀гилки пане́сли
Труну, як павалу;
Ой, ой, каб жэ не растрэсли!
Нясице памалу!
Званы гучна загудзели
Галасистай песняй:
Ой, скольки бы вы ня пели,
Нябошчык ня ўскрэсне!
Ну, грабару, капай яму,
Локцяў тры без мала;
Пахаваем тут мы краму,
Што труд прадавала.
Ужо выкапаў?—ну, ладна!
Труп спускаць пачали,
И спусцили так парадна;
Зямлйой закапали.
Насып вылажыли дзйорнам,
А крыж из каменяў.
Вот и меней непакорным,
Адным меней, меней.
Праплывае многа летак,
Нима чалавека…
И пляцецца у нас гэтак
Ат века да века.
Як смерць возьме, усйо гине:
Нядоля, няволя! —
Спакой тольки ў дамавине,
Ў дамавине доля!
|
Прапануем да спампаваньня!
