Мы гонимся часта за марай улуднай,
Каторая шчасцем завецца,
Но трудна яе нам злавици, ой трудна,
Хоць близка, туж близка здаецца…
Адным мара-шчасце завецца багацце,
Што свецицца грошэй машонкай;
Другими—парадак и згода у хаце,
Иными—харошая жонка.
Той рвецца да славы шырокай, вяликай,
Той—жыци незнатна, як дзеци;
Той—песняй азвацца ня свойскай и дзикай,
Той—родную думку запеци… И роим у мыслях так цэлыми днями,
Но шчасця ня роицца ройна…
А слйозы других, што лиюцца прад нами,
Циж могуць даць спаць нам спакойна?..
Прапануем да спампаваньня!