Pierszy pramień (1929)/79
| ← 78. Kaźlaniatki | 79. Wiecier duronik Верш Аўтар: Алесь Гарун 1929 год |
80. Ptuszki → |
| Іншыя публікацыі гэтага твора: Вецер (Гарун). |
Прапануем да спампаваньня!
79. Wiecier duronik.
Wieje wiecier wolny, chmary szybka honie, z wadoj, ziamloj, lesam ziukaje- hamonie.
Prylacieŭ da reczki — pryloh, prytuliŭsia, kryszaczku pa jasnaj wiram zakruciŭsia. Skazaŭ słoŭca łaski, świsnuŭ i padniaŭsia.
Znoŭ prymczaŭ da lesu:
— O, zdaroŭ, moj bracie! I pajszoŭ miż chwojak jon dureć, hulaci — adnu pacałuje, z druhoj paśmijecca, kinie słaŭcoŭ paru, da trejciaj biarecca…
Hodzie ŭżo u lesie, — znoŭ u wysz padniaŭsia, krychu pakruciŭsia, dyj u dal padaŭsia. Zadaŭ honu-pyłu i u niz jon rynuŭ, prypaŭ da ziamlicy, byccam dzieś zahinuŭ.
— Ach, maja matula! Jak ja nahulaŭsia! Baczyŭ sonca, miesiac dy ŭ reczcy skupaŭsia. Chorasza na świecie! Kolki ŭ jim prastoru: szybajesz pa reczcy, prypadziesz da boru… Ja chacieŭ-by bolej ŭ świecie pahulaci — adpuści-ż, matula, jaszcze palataci!
Peŭnie szto puściła wiecier mać hulaci, bo padniaŭsia ŭ nieba i paczaŭ piajaci…