Hołas dušy (1926)/II/Naradziny św. Jana Chryściciela

← Najświaciejšaje Serca Jezusa

Naradziny św. Jana Chryściciela Казаньне Аўтар: Казімір Сваяк 1926 год

Światych Apostałaŭ Piatra i Paŭła →

Прапануем да спампаваньня!

Naradziny św. Jana Chryściciela.
(24 čerwienia. Daŭniej Kupalle).

1. Światy Jan Chryściciel daŭ uzor pakutnika, choć sam nia hrešny. Byŭ jon Jezusa rawieśnikam, ale jšče małym addaliŭsia na pustyniu, dzie žyŭ u surowym poście. Z jaho žyćcia wučysia, što na’t sprawiadliwamu pakuta patrebna, kali nie za siabie, to za druhich. Žyćcio światoha Jana nie adnaho laniŭca moža zastydzić i da paprawy pabudzić.

2. Surowy sposab žyćcia ŭtrymaŭ św. Jan až da śmierci. Sam panujučy nad ciełam, mieŭ prawa i druhich napraŭlaci. Za adwahu swaju, što napomniŭ raspuśnika Heroda, žyćciom zapłaciŭ. Nia dajsia i ty ničym adstrašyć ad swaich dobrych dzieł. Budź wiernym nawucy Chrystusa, choć-by zatoje treba było-b ciarpieć praśled ad biazwiercaŭ.

3. Ale pakuta niamnoha warta biez pakory. Światy Jan z hetaje pakory nia pryniaŭ nazowu praroka. „Ja hołas na pustyni“. kazaŭ jon pytajučym, kim jość. „Pamiž wami staŭ Toj, kaho wy nia znajecie — wučyŭ jon ab Jezusie — katoramu ja niahodny razwiazać ramuška ŭ noh Jaho“. Kali-ž raz z wučniami swaimi ŭbačyŭ Chrystusa, pakazaŭ im, kažučy: „Wo Baraniec Boży, wo-chto hładzić hrachi świetu“. I ciešyŭsia, što čaść jaho wučniaŭ adłučyłasia, kab pajści za Jazusam. „Jamu para raści, a mnie ŭmianšacisia“ — tak im pajaśniaŭ pakorna. Na Jardanie-ž upiraŭsia chryścić Jezusa, až kali Chrystus napomniŭ jamu łahodna słowam „tak treba“, „paddaŭsia i ahladaŭ chwału“ światoj Trojcy.