|
Зелянелі лагі,
Зацьвіталі сады,—
З маладою сваей
Я спаткаўся тады.
Вецер косы яе
Расплетаў, спавіваў,
Прыпадаў да грудзей,
Калыхаў, напеваў…
Абняліся мы з ёй,
Божым сном паплылі
Ў даль да сонца ў дваіх
Па зялёнай зямлі,
Па квяцістым пуці
Паласой залатой
Ў даль да сонца ў дваіх
За адно з яснатой…
Пад агністай зарой,
Над сівым курганом
Заручаліся з ёй
Туманом і агнём…
Аж нязьменная ноч
Наплыла, аплела,
Непраходнай сьцяной
Паміж намі легла:
Маладую маю
Разлучылі са мной…
.........
Так разстаўся на век
Я с сваею Вясной.
|
Прапануем да спампаваньня!