Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927)/III/Б/Канстанцыя Буйла/Курганная кветка/Ціхім гоманам гордых вяршын…

← Да працы

⁂ (Ціхім гоманам гордых вяршын…) Верш Аўтар: Канстанцыя Буйло 1927 год

⁂ (Дзень сканаў за гарой, а над соннай зямлёй…) →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Ціхім гоманам гордых вяршын…

Прапануем да спампаваньня!

∗
∗     ∗

Ціхім гоманам гордых вяршын,
Шапатаньнем зялёных галін
Лес адвечную казку казаў;
Казкі той зразумець не маглі
Птушкі, што у ім гнёзды вілі,
Ані вецер, што там пралятаў.

Казку ту^[1] зразумеў чалавек:
Лес казаў пра даўнейшы той век —
Ён гісторыю пеў старыны,
Што была таму сотні гадоў,
Аб жыцьці быцьці нашых дзядоў —
Як і дзе пражывалі яны.

Ён аб войнах крывавых казаў —
З кім і дзе прадзед наш ваяваў, —
Пеў аб долі-нядолі яго;
Ён аб веры яго гаварыў:
Ў што той верыў, каго другам быў
І за ворага меў ён каго.

Ціхім гоманам гордых вяршын,
Шапатаньнем зялёных галін
Лес казаў пра ад’жыты ўжо век,
І хоць казкі спазнаць не маглі
Птушкі, што у ім гнёзды вілі,
Яе ўсю зразумеў чалавек.

---

1. Тую.