Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927)/III/Б/Алесь Гарун/Матчын дар/Песьня

Песьня
Верш
Аўтар: Алесь Гарун
1927 год

Прапануем да спампаваньня!

Песьня.

Прыказала сонца ветру
Перастаці,
Прамаўляла: „Годзі, ветру,
Бусаваці“.

Прамаўляла: „дай жывёлам
Адпачынку,
Перастань-жа, ветру, дзьмуці
Бяз упынку“.

І ўзыйшло ў бліскучай шаце^[1]
Залатое
І пястуець любым вокам
Ўсё жывое.

Не сядзіцца ветру у хаце —
Быстраходу,
Не ўцярпеў, узьняўся бурай
Ад заходу.

Карагоды хмар па небе
Панясьліся.
Паліліся з неба сьлёзы,
Паліліся…

Прамаўляла дзеўча сэрцу —
Ненаглядзе:
„Не хадзі ты вішні есьці
Ў чужым садзе.

Не хадзі к другой, ў залёты
Не ўдавайся,
У другія вочкі любы
Не ўглядайся“.

Лугавой лілеяй дзеўча
Расьцвітала,^[2]
Цалавала сваю ўцеху —
Мілавала.

А няверны той удаўся
За другою, —
З млынароўнай пахаджае
Над ракою.

З млынароўнай жарты строіць
Каля млына,
А дзяўчынка сохне, вяне,
Як галіна…

Ой, з-за хмарак ясна сонца
Йшчэ^[3] узыйдзе,
Да дзяўчынкі-ж любы ўвечар
Больш ня прыйдзе.