Творы М. Багдановіча (1927—1928)/I/II/У зачарованым царстве/113

← 112. Перад паводкай

113. ⁂ Падымі у гару сваё вока Верш Аўтар: Максім Багдановіч 1927 год

114. ⁂ Па-над белым пухам вішняў →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Падымі угару сваё вока…

Прапануем да спампаваньня!

113.

∗     ∗
∗

Падымі у гару сваё вока,
І ты будзеш ізноў, як дзіця,
І адыдуць-адлынуць далёка
Ўсе трывогі зямнога жыцьця.

Ціха хмару блакіт закалыша,
У душы адрасьце пара крыл, —
Узьляціць яна у сінюю вышу
І ў струях яе змые свой пыл.

Там ня трэба ні шчасьця, ні ласкі,
Там няма ні нуды, ні клапот.
Ты — царэвіч цудоўнае казкі,
Гэта хмара — дыван-самалёт!

Увагі

113. Падымі у гару… Верш упяршыню быў выдрукаваны ў „Вянку“.
Варыянты ў экзэмпляры № 1:
4А ў душы усе трывогі жыцьця.
5-8 радкі закасованы.
9Ёй ня трэба ні шчасьця, ні ласкі.
10Ў ёй няма ні нуды, ні клапот.
Варыянты ў экзэмпляры № 2:
1Добра у неба далёкае глянуць.

2		Я любуюся ім, як дзіця.
		Робішся зноў, як дзіця.

3А ў душы і сьціхаюць і тануць
4Ўсе трывогі зямнога жыцьця.
10Ў ёй няма ні нуды, ні клапот.
У 5-ым радку пастаўлена „хмару“ зам. „тучу“, каб пазбавіцца русіцызму і дзеля таго, што ў 12-ым радку поэтам ужываецца „хмара“.
У 8-ым радку русіцызм „струях“.