Творы М. Багдановіча (1927—1928)/I/II/У зачарованым царстве/105

← 104. ⁂ Вечар на захадзе ў попеле тушыць

105. Сомнамбул Верш Аўтар: Максім Багдановіч 1927 год

106. ⁂ Плакала лета, зямлю пакідаючы →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Самнамбул.

Прапануем да спампаваньня!

105.

СОМНАМБУЛ.

Месяц выплыў над змрочнай, заснуўшай зямлёй
І павёў яго ў цёмную даль за сабой
І прывабіў да мглістай халоднай вады, —
Сэрца білася рыбкай у сеці тады.
Але месяц правёў праз раку сьветлы шлях.
І разьвеяўся з сэрца дрыжачага жах.
Зіхацела яна — з серабра пуціна,
Увадзіла ў той край, дзе пануе вясна.
Доўга, доўга цябе ён чакаў і шукаў,
Але вось час жаданы нарэшце настаў…
І пайшоў ён па шляху, пайшоў аж да дна:
Агарнула яго цішына, глыбіна.

Увагі

105. Сомнамбул. Першы раз выдрукаваны ў „Вянку“. Захаваўся аўтограф вершу (VI, 47) з наступнымі варыянтамі:
Спачатку вершу дадана два радкі:
Хто там быццам гаворыць у цёмнай вадзе?
3 кім ён гэтую гутарку сьцішна вядзе?
1Месяц выплыў над змрочнай, заснуўшай ракой,
2І павёў мяне у сінюю даль за сабой
3І прывабіў да цёмнай, халоднай вады, —
5Але ён пралажыў праз раку сьветлы шлях,
6„страх“ зам. „жах“.
7Вось яна, залатая мая пуціна!
8За табой, дзіўны край, дзе пануе вясна.
9Доўга, доўга цябе я чакаў і шукаў.
11„я“ зам. „ён“.
13І цяпер я ў царстве вясеньнем жыву.
14Бачу явь ува сьне, бачу сны наяву…
15Не хвалюе рака, заціхае ў ёй гул.
16І шапчу я: „шчасьліў ты, благі сомнамбул“.
12р. — „цішына“, „глыбіна“, — з цьвёрдым канчаткам застаюцца для захаваньня рыфмы.