Творы М. Багдановіча (1927—1928)/I/II/Думы/150
← 149. ⁂ Ня блішчыць у час зьмярканьня і ў глыбокай цемні ночы | 150. ⁂ Напілося сонца са крыніц сьцюдзёных Верш Аўтар: Максім Багдановіч 1927 год |
151. ⁂ Ой, чаму я стаў поэтам → |
Іншыя публікацыі гэтага твора: Напілося сонца са крыніц сьцюдзёных… |
150.
Напілося сонца са крыніц сьцюдзёных, Ў даль яны памкнулі і лятуць пад імі Загрымелі ў хмарах гулка прывітаньні, |
Увагі
[правіць]150. Напілося сонца са крыніц сьцюдзёных… Верш першы раз друкаваўся ў „Вянку“.
Рукапісныя варыянты (п. № IV. 5, ст. 22):
2Прыпадняла ў неба з іх ваду, як пар;
4Пар зрабіўся ў вышы чарадою хмар.
5Ўдаль яны памкнулі над зямлёй панурай.
6Мігаціць пад імі поле, бор, лука.
7Але што блішчыць там? Ці ня ты, сястрыца…
8„родная“ зам. „срэбная“.
11 | Уніз памкнулі хмары да радзімых грудзей… | |
Рынуліся хмары ўніз к грудзям радзімым |
12І зьліліся з імі праз крыніцы сьлёз.
У 1-ым р. прыназоўнік „са“ замест прынятага ў літаратурнай мове „з“ закінута для захаваньня разьмену вершу.