Перайсці да зместу

Творы М. Багдановіча (1927—1928)/I/II/Думы/143

З пляцоўкі Вікікрыніцы
142. Краю мой родны! Як выкляты богам 143. ⁂ Халоднай ноччу я ў шырокім, цёмным полі
Верш
Аўтар: Максім Багдановіч
1927 год
144. ⁂ Кінь плач свой аб старонцы
Іншыя публікацыі гэтага твора: Халоднай ноччу я ў шырокім, цёмным полі…

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




143.

∗     ∗

Халоднай ноччу я ў шырокім, цёмным полі
Каля агнішча лёг і сьціхнуў у паўсьне.
Агонь усё слабеу… урэшце зьнік паволі…
І ўраз зрабілася вясёла неяк мне!..

Хай, шэры попел, ты агнішча ўсё сабою
Ў нядоўгі час здалеў, як рызаю, пакрыць, —
Я ведаю, што там агонь дрыжыць пад ёю,
Я ведаю, што там чырвоны жар гарыць…

Хай чарада гадзін панурых, нудных, шэрых,
Як попел, на душу мне клалася ўвесь час,
Хаваючы сабой агонь гарачы веры, —
Хай ня відаць яго… а ўсё-ж ткі ён ня згас!

Увагі

[правіць]

143. Халоднай ноччу я ў шырокім, цёмным полі… Верш у аўтографе IV, 2, 11 рукою аўтара задатованы 1910 годам.
Першы раз друкаваўся ў „Нашай Ніве“ 1910 г. № 33. Рукапісныя варыянты (папка IV, № 2, ст. 11):

2 Каля агнішча лёг і задрамаў…
Каля агнішча ляжаў у лёгкім паўсьне.

4І вясёла тады зрабілася разам мне!
5Хай, шэры попел, ты сваёй чэшуёю (луской)
10На душу попелам лажылась мне ўвесь час…
Варыянт „Нашае Нівы“:
8„блішчыць“ зам. „гарыць“.