Гэта старонка была вычытаная
Жалейку прыладжываў звонка,
Па шляху жыцьця выхадзіў,
Заводзіў адвечную песьню
І папараць кветку шукаў;
Выходзіў спаткаці прадвесьне,
Ды сівер ізноў ашукаў.
Тады ён чакаў у цішы,
Як выгнаны буйла з глушы,
Здавалася, лебедзем пеў
Ды зноў аж да зорак ляцеў.
З ткачыхаю слуцкай ў паяс
Заткаў васілёчкі ураз;
То ўзімку гуляў, як падвей,
Ды хаты заносіў мацней.
Загнаны гарун, ён блукаў
Ды крыж на чужыне спаткаў;
Задуму ён з неба прынёс,
З задумаю — пэрлінкі сьлёз.
Да волі йсьці захацеў
І песьні змаганьня запеў.
І вось ён зноў
Сярод балот
Над крутарэччам,
Дзе чарот
Усюды ў грунт
Пусьціў расткі;
