Гэта старонка не была вычытаная
Ён Случчыну, Сожчыну, Дзьвіньне пільнуе,
Віншуе ад хмараў Дняпроўскія гоні,
Ляціць над дажынным аржоньнем.
Той верш — як бярозка,
Як красачка лёну,
Ён гнецца, як лозка
Над рэчкай з адхону;
Ён — сэрцу выгода
У час непагоды,
Калісь ён гаротны, —
Цяпер ўсенародны!..
Ён хлопчыкам бегаў за хатай па мяльлю,
Узрос на ральлі залатым каласочкам;
Купальле крапіла малога сыночка, —
Вяночкам галоўку прыбрала купальле
Бядулі, што бегаў за хаткай па мяльлю.
Ен рос, як курганная кветка,
Як рутава краска, ён рос;
Гулялі з ім школьныя дзеткі,
Як школы ня ціснуў мароз.
А ўлетку ён жыў, як Сымонка, —
Музыкам задумным ён жыў;
