Гэта старонка была вычытаная
Праз немярэчы
Ды масткі
У выш глядзеў,
Як ясакар…
Будзіў-гудзеў,
Званіў званар
Радзімых ніў —
Сам матчын дар;
Ён ўсіх будзіў,
Як уладар,
Ён даў закон,
Ён вёў ў палон
Наш верш, — наш звон!
Вогнік, вогнік
Скача ноччу
Патарочай,
Босы, вые…
Агнявыя
Сыпе ў вочы
Словы-болькі
Ды рагоча…
Спаць ня хоча,
Бо скалее;
Асьмялеўшы,
Усьцігае;
Пасінеўшы,
Абыймае
Ды рагоча,
Ды рагоча…
„Вершык, вершык,
Што з табою?“
„Нада мною
Сьнег гурбою!“
Дзе-ж рыдлёўка?
Скіньма наспы:
Верш прачнецца
З гэтай заспы, —
Ён прачнецца,
Ўзварухнецца,
Зноў гасьцінцам
Разьліецца,
Пойдзе лоўка…
На купальле пад вяночкам,
Па ральлі зноў каласочкам,
