сваёй сувязі з вёскай, зьявіцца ў рачаіснасьці твор, які ў мастацкай форме ажыцьцёвіць сувязь паміж культурнымі імкненьнямі сялянска-батрацкай і гарадзкой працоўнай стыхіі.
Такі нахіл поэзіі ў Гартнага зьяўляецца зусім натуральным: ён сам быў гарбаром, сам працаваў у майстэрні ў гразі і смуродзе…
Нахіл да карыстаньня з мотываў гарадзкога працоўнага пролетарыяту прыметны і ў Міхася Чарота, які не адмаўляецца ад сваёй сялянскай музы, але ставіць сабе і іншыя заданьні.
|
Ведай сьвет — я вясковы мужыччы сынок, („Ведай сьвет“). |
І ня дзіўна, што поэта прасякаецца лятуценьнем сучаснага пролетара-гарадчаніна.
|
Машыны будзе век, ня трэба будзе конь, („Буралом“). |
Падобныя-ж імкненьні прыметны ў пачынаючых поэтаў, асабліва ў Александровіча, які з працягам часу вырасьце ў вельмі значную велічыню на беларускім небасхіле, а цяпер зьяўляецца найвыдатнейшым беларускім поэтай гораду.
Зразумела, што калі ўтворыцца такая чыста пролетарска-фабрычная беларуская поэзія, яшчэ больш узрасьце значэньне беларускага пісьменства ў справах агульна-пролетарскай культуры.
Аднак нельга адмаўляць таго, што такой поэзіі ў уласным сэнсе пакуль што няма ані ў Расіі, ані ў Беларусі, і тут у Беларусі маецца вельмі мала даных для яе разьвіцьця. Каб быць чыста пролетарскім пісьменьнікам, які адбівае быт і настроі фабрычнага
