Не скажэце ў местах, бо знаеце сами,
Што вйоска больш злита людзкими слязами.
У вйосцы, хоць горка пакрыўджэны плачэ,
Маўчаць кожны будзе так, як и не бачэ;
Занадта сляпы люд, занадта баицца,
Каб мог йон за крыўду сваю уступицца,
Праз тое и вйоску так хваляць паэты,
Найбардзей такие, што з’еўшы катлетаў,
Вином яким смачным катлет той закусяць;
О гэт’кие пэўна, а шчасци пець мусяць.
У пуни у панскай, як мертвы, спиць Янка,
Ня вышоў да саду спаткацца с каханкай.
(Таго дня да Минска паехала Зося).
Ой, дзиўныя часам сны ночка прыносе!
Вот Янка шчасливы, ўжо гора не знае,
За жонку ўжо Зосю харошую мае,
Ўжо ў новай хацинцы яна гаспадарэ,
А ў стайни ржэ коникаў сыцинких пара,
Саха валоў рослых, чатыры каровы
Скубецца на лузе; лясок жэ сасновы
Туж близка пры хатцэ сячэ Янка смела,
Да пана не мае ниякага дзела
Ня трэба ўжо ўсякаму рук цалаваци.
Шмат мае йон поля и шмат сенажаци;
А ўсйо гэта працай дабыў йон пачцивай,
Як жыць пачали яны с Зосяй шчаслива;
Да трохи принесла яна и ў пасазе,
А важное—миласць, што лепш багатств князя
Ва ўсйом памагае руками и радай,
Прад йим не азвецца ни плачэм, ни звадай;
И робицца радосна Янку на сэрцы,
