Што гэтак шчасливы, што ўжо ў паняверцы
Ня мучыцца горка, як ’перэд бывала:
Но раптам вот гэтага шчасця не стала…
Акропная видма падходзе, здаецца,
Зубами скрыгочэ и дзика смяецца.
Збудзиўся, глядзиць йон на здання благое,
И крыкнаў: «Паночак! за што? за якое…»
Спиць вйоска сном крэпким па працы, па цяжкай,
Начлежники ў лузе пад буркай, сермяжкай,
А ў хатах дзеўчаты, и дзеци, и бабы,
На ложках, на лавах, на печы—дзед слабы,
Нидзе ани шуму, ни плачу, ни крыку;
Ня чуць и кляцьбы тэй, якой днйом бяз лику;
Адзин тольки вецер шамочэ бярозкай;
Сава загукала, гэт, недзе за вйоскай,
А далей ноч-пани, и пуста, и глуха…
Но вот даляцеў гук да чуткага вуха:
Што гэта?.. Збудзилися людзи с пасцели,
У цэркаўцы близкай званы загудзели,
Што гэта, што гэта? хоць поўнач на свеце,
Так видна, як сонцэ на небе ўжо свеце.
— «Пажар, гэй пажар!» так вакруг загудзела,
Крычаць: «Сабирайцесь!» — гасиць дружна, смела,
Гарыць у дварэ у Лаўчынскага нешта;
Гасице, згарыць там будынкаў и рэшта!»
Сабралися людзи, но тольки па часе:
Нихто ўжо агню ни залье, ни загасе.
Гарыць пуня панская, бухае пламям;
Крывавым на неби становицца знамям.
