Старонка:Купала Жалейка 1908.pdf/151

И зорки пагасли, и ўсйо спиць на свеци,
Адзин чалавек жэ ня спиць нешта прэцэ.
Ня спиць пан Лаўчынски, той шляхциц багаты;
Агонь яшчэ свецицца с панавай хаты.
Акропнаю зэмстай палае блюзнерца,
Як ночь на Пакровы, сам чорны и сэрца;
Не бачэ йон света, ни праўды, ни Бога,
Ня хочэ ўжо знаци никога, ничога;
Ўсйо́ ходзе па хаце, шалее са злосци.
— «Як можна? шляхцянка, — род пански косць с косци—
«З мужыцкай крывйою змешацися хочэ!
«На свет паказаци ня будзе як вочаў.
«Той Янка, хамула, паненку абниме…
«О! смерць яго ўперэд с зямли гэтай прыме!»
Так чорные думы адна за другою
Снуюдца ў тырана, як стада зимою
Ваўкоў згаладалых, ня сытых николи,
Шукаючу жыру, валочуцца ў поли:
Валочуцца, аж дзе ахвяру спаткаюць
И выдзяруць сэрцэ, и вочы зглытаюць.
Эй, страшна, эй, жутка спаткацца з ваўками!
Страйшней жэ с тым зверам, што ўходзе меж нами,
Як мы, чалавекам, а сэрцам пантэра;
О гэт’ки звер горшы за ўсякага звера!
Снуецца Лаўчынски па хаце, як мара.
Чорт цешыцца: будзе, для пекла ахвяра:
Што хвиля крываўшую зэмсту знаходзе;
Што хвиля чарнейшые мысли наводзе.
И шэпчэ: «—Забий! йдзи! як спиць ў вадрыне,
«Ци ў садзе, як зловиш яго пры дзяўчыне,