«А можэ нешчасця, а можэ и слйозы?..
«И сам я не знаю, ци пьян, ци цвярозы,
«Ты, панна, и любиш мужыцкага сына,
«Убогага хлопца, пасажна дзяўчына—
«Што людзи, што брат твой на гэта нам скажэ,
«Як праўду пазнае, загадку развяжэ?
«Ты ж паняй и будзеш, и выйдзеш за пана;
«А я буду плакаць ад рана да рана;
«Аж высахне сэрцэ, кроў ў жылах застыне,
«И ўсйо с таго жалю па пекнай дзяўчыне».
А Зося за шыю прыцисне да сэрца:
«Ой, Янка, ой, лгун ты, нядобры ашчэрца!
«Ци ж Зоси ня верыш, што шчыра так любиць,
«И Янку праз миласць напэўна ня згубиць?
«Як любиць сегоння, любиць будзе вечна,
«И Янка мой добры спаць можэ бязпечна».
Так Зося гаворэ, и Янка забыўся,
Што с паннай, з багатай так шчыра злюбиўся.
Цалуе, милуе, и ночка йим гетак
Минуткай праходзе; аж летние ўсе так
К канцу ўжо зближалися; поле пусцела,
И восень падходзила сциха, нясмела.
И вот хоць нарэшце лйос чорны йих здрадзиў:
Падгледзиў брат Зоси йих схадзки у садзе.
Ноч шатою цйомнай зямлю абхинула;
Жыццйо ўкруг замйорла: прырода заснула.
На неби дзе-не-дзе заблыскали зоры;
Наехали хмараў дажливые горы,
