Загончык як выараў, глянуци мила,
Пракосик прагоне, то значна, дзе сила;
За руки, за працу и чэсць и пахвала!
Быў Янка работник, яких цяпер мала!
А хоць грашми бедзен, другим чым багаты:
Зайздросцили хлопцы, любили дзеўчаты,
Любила и Зося, шляхэцкая дочка,
А гэтаму сведкай и садзик, и ночка.
Хто пройме, прагледзе спаткання, гулянки,
Мирганки и шэпты каханка, каханки?
Хто зличэ па скольки друг дружку цалуе?
Ой, трудна пазнаци, ой, трудна збадаци.
Здаецца, штось бачыш, дай рэшты не знаци,
Бо ночка каханню спрыяе заўсйоды,
Збаўляе каханка ат кепскай прыгоды.
А шчыраж, а мила и Зося, и Янка,
Янук, сын мужыцки, а Зофья, шляхцянка,
Што ночку бяз сведак адны каратали,
А шчасци кахання миленька шаптали,
А часам и смутные думки зазвонюць
Да сэрц закаханых; яны их разгонюць,
Абняўшыся шчыра сваим цалаваннем.
Эх, добра хоць трохи пажыци каханнем!
Так смутна, так горка таму жыць на свеци,
Каму лйос кахання ў душы не разнеце,
Хто братняй душы у жыцци не спаткае,
С каторай бы миласць сплывала святая,
С каторай бы з горам сваим падзяліўся,
И ў жали паплакаў, к грудзям прыхилиўся.
— «Эй, Зося!» так Янка гаворэ, бывала:
«За што мяне шчасця такое спаткала?
