Як падушкі у іх твары!
Ў хаце пуста, толькі нары.
Ляжаць усе, з нас рагочуць,
Нават мейца даць ня хочуць.
— Давай, — кажа, — хоць на пляшку!
А не даўшы, дык парашку
Цёнгле[1] ты выносіць мусіш,
А ўжо хлеба — дык ня ўкусіш!
Мы табе набьём аскому,
Пакуль вернешся да дому! —
Я спалохаўся, баюся:
„Войча наш“ кажу, малюся…
Бог даў спомніць: залатоўка
Гдзе-сь была ў кашулі ўшыта,
Што дала калісь жыдоўка,
Як падвёз у млын ёй жыта.
Прэндка[2] сарваў тую лату,
Кінуў злоты той на хату…
І ня ўгледзяў, як хапілі,
Толькі відзяў — водку пілі.
Тагды сталі нас пытацца,
Ці застаўся, хто у хатцы?
Адкуль, за што пасадзілі?
Іншы вуча, на пытаньне
Даць якоя паказаньне:
— Кажы, — кажуць, — знаць ня знаю,
Чый я ёсьць, з якога краю.
Малым быўшы сьляпых водзіў;
А падросшы і сам бродзіў
Не прыпісаны да сказкі,
Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/62
Гэта старонка не была вычытаная
