Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/61

Я падумаў: ласка-ж Божа
І сюды пралезьці можа!
Аглядаюся вакола,
Як-бы шукаў і тут Бога.
Мне зрабілася вясёла,
Не баюся я нікога.
Зноў ражанец; „Бог уцечка“…
Бляю сабе, як авечка, —
Калі бразьць ключом у дзьверы
І крычыць хто-сь: — Гэй, вы, зьверы,
Вы бунтоўнікі, паскуды,
Выбірайцеся адсюды!
Тут важнейшым трэба сесьці,
Вас у вобшчу здадзём гдзе-сьці! —
Павялі нас аж на гору,
Па якому-сь калідору…
Дзьверы, дзьверы, ў дзьверах дзюрка,
І у кожнай-жа хвігурка,
Як-бы тая-ж выглядае!
Гдзе ні глянеш, усё-ж тая:
Блішчаць вочы, твар як гліна,
І абросшы, як скаціна!…
У турме, як у тым гробе,
Ішлі, ішлі гэтак з гоні.
А смрод такі, што ад воні
Мне аж дух у грудзях сьпёрла,
Як-бы цісьне хто за горла.
Тут нам хату паказалі,
Упусьцілі, развязалі,
Вады далі, трохі хлеба
І запёрлі зноў, як трэба.
Тут народу шмат сядзела.
Глянуў я, — душа самлела!