Вучыцель пайшоў на гукі, а яны дужэлі й чуліся бліжэй.
Сьпелае жыта абступіла N-скую дарогу.
Сярод жыта, за узгоркам, гаманілі два галасы. Мікола разабраў, што йдуць Іра й Сухавей (той гарэцкі нязграбны вучань). Пэўне да яго. Як добра. Як ён рад. Толькі з якімі-то навінамі аб сьвятой справе адраджэньня бацькаўшчыны? Трэба паслухаць, аб чым яны гутараць?
— Мне больш падабаецца Якуб Колас, — кажаць з сьмешнай паважнасьцю Сухавей, — бо мне ў яго вершах чуецца тое, што я чую цяпер, тут, пад беларускім небам, сярод беларускага жыта, той шчыра-беларускі дух, які ёсьць адзнакай іменна беларускай поэзіі, а не якой іншай…
— А мне — Янка Купала, бо ў яго можна знайсьці і гэты дух і, апрача таго, лепшую, чымсі ў Коласа, тэхніку верша, — адказуець яму любым голасам Іра.
— А мне — абодва разам, — радасна выступае да іх з боку дарогі, з цямноты Мікола і вітаецца. І думае: толькі й гутаркі аб беларушчыне, усюдых, заўсёды.
Яны трошку спужаліся ад неспадзевак, затое з асаблівай радасьцю здароўкаюцца з ім.
