Чуецца гоман прыбліжаючыхся з усходу чырвоных барацьбітоў, Зноў па небасхіле плыве чырвоны крыж рэзалюцыі. Ен стане на высокай гарэ й зародзіць для босых новы «дзень». Вогнішча разгараецца ўсё мацней. Басанож з вінтоўкаю й нажом ідзе у бой, «здабываць» галодным славу: даеш Варшаву?!». Ня новыя гарады патрэбны басаножы, ёй патрэбна зараніць на Захадзе іскру пажару, каторы спаліць стары сьвет. Узгадаваны няволяю й крыўдаю йдуць яны рваць кайданы няволі, ідуць да бліскучых зор і да яснага сонца. Сьвежыя магілы суправаджаюць іх цярністы шлях; чорны сьнег заносіць іх дарогу. Іх часта не разумеюпь нават тыя, за вызваленьне каторых, яны аддаюць сваё жацьцё. Але іх зравумеюць потым, калі на іх магілах зачырванеюць кветкі.
|
«Прывабіць колер іх чырвоны, |
А вось і Рыжская згода. «Слабы дзяржыся». Жывое цела эканамічна-этнаграфічнай Беларусі парэзана наполы вострым нажом дынлёматау Польшчы. З вялікім болем у сэрцы пясьняр вызначае: «Хто рэжа, таму не балюча; балюча — каго рэжуць». Зроблена мяжа паміж пролетарыямі й сялянамі Савецкай Беларусі й пролетарыямі й сялянамі Заходняй Беларусі. «А вецер сьвішча, гудзе, сьціхнуць ня хоча». Бура рэвалюцыі злучыць працоуных братоу. Трэба чакаць. «Пачакаю» — кажа пясьняр.
А пакуль-што «босым» трэба працаваць. Ня любяць іх абутыя й перажкаджаюць іх працы. Гэта зусім зразумела. Затое не зразумела песьняру, што не памагаюць працаваць босым тыя рэвалюцыйныя інтэлегэнты, каторыя пайшлі у згодніцкі лягер. Калісь яны сьпявалі гімны гаротным, асьвяшчалі жыцьцё, а цяпер трымаюць у руках каменьні і ахвотна пабілі-б, калі-б маглі, тых правадыроў босага лягеру, каторыя утвараюць новае жыцьцё. Чырвань сонца Волі асьляпіла ім вочы.
|
«А помніце, як вы кляліся |
Гэта — здрайцы працоуных масау. Гэта тыя здрайцы, аб якіх гаварыў яшчэ Алесь Гарун у сваім вершы:
