nasie z rukopisu, znalezienaho zasłuženym dla Biełarusi p. A. Jelskim, nadrukawany, profesarom M. Doŭnar-Zapolskim u 1896 hadu (Дунинъ Mаpцинкевичъ и его поэма „Тарасъ на Парнасѣ). Adnak niema peŭnaści, ci heta apowieść wyšła spad piera Marcinkiewiča. Hetym i skončyłasia literackaja praca Marcinkiewiča. I nia dziŭna, bo ŭ 1863-im hadu zabaronieno było susim drukawać pa biełarusku. Kamu mahła być prykrejšeju i ciažejšeju heta zabarona, jak nie našamu pieśniaru? Smutnyje hody swaje pieśniar dažyŭ u Lúcince, addaŭšy Bohu dušu 17-ho śniežnia (dziekabra) 1884 hodu. Zaniaśli jaho susiedzi-mužyki na mohilki pry kaplicy u Tupalščyni. Nie časta tak pa baćku płačuć dzieci, jak płakali pa jim susiedzi.
Wincuk Dunin-Marcinkiewič byŭ ščyry syn našaj baćkaŭščyny — Biełarusi. Chacia jon radziŭsia sierod šlachty i panoŭ, u tym časie ŭžo dobra spolščenych, wyros jon nie panskim-šlachockim synkom, a synom usiej ziamli rodnaj. Jon lubiŭ jaje, našu rodnuju ziamielku, lubiŭ i narod, što twar ziamli płuham-baranoju dziareć i, kali dumaŭ ab dabre kraju, to prad jaho wačyma stanawilisia tysiačy mužykoŭ-pracawikoŭ. I tamu to ŭsie dumki ab lepšaj doli kraju lotajuć, trapiečucca kala palapšenńia doli biełarusa-mužyka.
A palepšyć dolu mužyčuju možna było dwajaka: pieršaja — zniawolić panoŭ, u rukach katorych była ŭsia dola i niadola mužyčaja, zrabić štokolwiek dla mužykoŭ, druhaja — aświacić samoha mužyka, dać jamu nawuku i tym pamahčy jamu wybiwacca z niadoli.
Z hetych dwuch daroh pieśniar nie zbiwajecca ŭsio swajo pracawitoje žyćcio. Z adnej starany u
