На ростані (1924)/III/Зацьвілі твае вочы

⁂ Зацьвілі твае вочы
Верш
Аўтар: Уладзімір Жылка
1924 год

Іншыя публікацыі гэтага твора: Зацьвілі твае вочы між тлуму…

Прапануем да спампаваньня!

∗
∗ ∗

Зацьвілі твае вочы між тлуму,
І, здаецца, твой стан мільгануў.
Перарваліся ніткаю думы,
Даўны смутак ціхутка крануў.

Быццам ветрык, збудзіліся згадкі,
У жыце ветрык драмаўшы між хваль;
Закружыліся лёгка бяз звадкі
І памкнулі ў блакітную даль.

Стала дзіўна, што годы так шпарка
Прашумелі, бы ў восень лісты
Жоўтым лісьцем, алеямі парку
І ляглі, як смуга на бары.

Нагадалася даўная казка…
Збаеў нехта да рэшты яе.
Але з попелу дзён кволай ласкай
Пах мінуўшчыны мілай ўстае.

Нібы сонцам зямля пасьля буры,
Я асьвечан маім пачуцьцём.
Нікне хмарнасьць на твару панурым,
І вясёлкай я зьвязан з жыцьцём.

Як вясеньняе раньне бяз суму,
Далікатны настрой агарнуў…
А ўсяго: — твае вочы між тлуму
І той стан, мне здалося, мільгнуў.