НА КАЛОЖЫ Ў ГОРАДНІ.
У час прадаўны,
княгіні апраметнай
багіні Марвы,
быў тут сьвятарны гай.
На клажах з смольных дрэў,
у санях, ці чаўне,
наш прашчую тут гарэў.
Згодам,
падзеяў звыклым ходам,
ў багамільства ўпаўшы сець,
якісь месцовы валадар,
зьбяёдзіў храм.
У сьцены, побач з цэннай
грэцкай плінтай,
паклаў старых багоў аўтар
і прадзедаў сваіх прысок.
Панура зецяць да цяпер,
з амшэлых сьцен,
пустыя жальнікі.
Калі-ж сьвятар ў аўтары запяе,—
у жальніках і вые, і грудзе…
Што значэ гэты разгамон?
Ці то — паган пакайны стогн,
ці мо палайка замагільная,
Пакрыўдна-абурлівая?..
|
|