Матчын дар (1929)/Роднаму краю/3

← 2. ⁂ Чаму з маленства, з ураджэнства

3. Начныя думкі Верш Аўтар: Алесь Гарун 1929 год

4. ⁂ Як надарыцца мінута →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Начныя думкі.

Прапануем да спампаваньня!

3.

НАЧНЫЯ ДУМКІ.

Часам я ўночы сны дзіўныя бачу:
Роіцца нейкі нязьведаны край,
Повен то шчасьця, то жаласьці, плачу,
То зло-хмурлівы, то сьветлы, як рай.

Бачу вялікія стэпы з-над Нёмна;
Туліць у сьлёзах матуля сынка;
Сьцелецца пушча глухая і цёмна;
Косьці з магілы глядзяць бедака…

Бачу я — жоўтае жытняе поле
Коласам ціха шуміць-шалясьціць,
Межы, курган векавечны і хвоя,
Каня з аднэю малітваю „піць“!

Траўка ў ляску у цяню вырастае,
Корміцца сокам зямелькі сырой;
Птушка шчабеча — людзей пацяшае;
Льлецца крынічка, плюскоча вадой.

Ночкай ля рэчкі раздольна, прывольна!
Гуртам русалкі сьмяюцца, пяюць;
Кветкі купальскай шукае бяздольны
З зельлем шаптухі паціху снуюць…

Хочацца быць мне у тым краю нязнаным,
Хочацца край той абняць з прастаты,
Хочацца крыкнуць: гэй, краю каханы,
Будзь мне, як маці, будзь родным мне ты!

Дай мне зрабіцца крынічкай лясною,
Бераг вадой абмываць, цалаваць;
Дай мне век цэлы дружыці з табою,
Хвойкі і зоры ў сабе адбіваць.

Дай мне купальскую кветку у рукі,
Путы жалезныя мне разьвяжы,
Дай ты мне зельля на гора і мукі,
К шчасьцю гасьцінец мне дай, пакажы.
...............
Ціха. Нічога ня чую, ня бачу.
Роіцца толькі нязьведаны край,
Повен то шчасьця, то жаласьці, плачу,
То зло-хмурлівы, то сьветлы, як рай…

Увагі

3. Начныя думкі.

8 — 12 рр. Ня зусім удала пабудаваны сынтаксычны склад. Назоўныя склоны: „межы“, „курган“, „хвоя“, „каня“ — трэба разумець як няпоўныя сказы.