|
На людзей нападаць, забиваць не хадзіў,
Не хадзиў, куды ночкай идуць цемняки,
Праз дзяўчыну-красу я свой век загубиў,
Згинуў з ласки паненки, шляхоцкай дачки.
Працаваў я у садзе у панским вясной;
Вот раз неяк згрэбаю сучки ды пяю,
Глядзь, дачка майго пана стаиць прада мной!
Гладзиць зорка, ды слухаець песню маю.
Агародник дасципны, я швэндаўся шмат,
Па дваро́х, па месцо́х я багатых бываў,
И нагледзиўся там многа пекных дзяўчат,
А такой жэ ни разу нидзе не видаў.
Бровы чорныя, стройна й прыгожа была,
Стала жутка, я песни сваей не дапеў.
А яна?… штож яна?… пастаяла, пашла.
Яж за ею у след, як шалйоны, глядзеў.
Не раз чуў на сяле ат сваих маладзиц,
Што и сам я прыгож, на пагляд не брыдки,
Як той сокал гляджу, круглалиц, белалиц,
Валасы нибы лйон, сам ўвесь стройны таки.
Разыгралося сэрцэ з вясйолай душой,
Но, як глянуў я тут на пакои яе,
Засвистаў и махнуў маладзецкай рукой,
Дый скарэй за мужыцкие думы свае.
А прыхо́дзилаж часта яна с той пары,
Пагуляць, паглядзець на работу маю,
И смяецца са мной, и крычыць: гавары,
Чаму неяк прыўныў и даўно не пяю.
Яж маўчу, ат чаго смуцен стаў, не кажу,
Галаву звешу тольки на белую грудзь.
„Пазволь, яблынку я за цябе пасажу;
Ты ўмарыўся, пара, знаць, табе атдыхнуць“.—
„Штож такое, паненка, вазьми, на, паўчысь
Памажы мужыку, папрацуй крыху й ты!
Ды як брала рыдлйоўку ў мяне смяючысь,
Тут пярсцйонак убачыла мой залаты.
Ат пахмурнага дня вочы стали цямней,
На губах, на шчэках разыгралася кроў,
„Што с табою, паненка? чаму на мяне
Не прыветна глядзишь, хмурыш чорную броў?“—
„Скуль узяў, скажы мне, ты пярсцйонак таки?“—
„Скора будзеш старой, як усйо будзеш знаць“.
„Дай мне! я пагляджу, низгаворны яки!“
И за палец мяне ручкай белинькай хваць!…
Пацямнела ў вачах, душу кинула ў дрож,
Я даваў, не даваў ей с пярсцйонкам руку,
Дый прыпомниў тут, знаць, што и сам я прыгож,
И, не знаю ўжо як, цмок паненку ў шчаку.
С таго часу з ей шмат скаратаў я начэй,
Многа шчасця зазнаў, ў ясны вочы глядзеў,
Расплетаў, заплетаў касу светлую ей,
Цалаваў, милаваў, песни родныя пеў.
Мигам лета прашло, ночы стали свяжэй,
Пад дзень шэрань, мароз пад нагами скрыпыць.
Вот раз неяк скрадаўся ў пакои я к ей,
Аж хтось, цап! и „зладзея дзяржи!“ тут крычыць,
Так злавили мяне, на дапрос прывяли;
Я стаяў и маўчаў, гавариць не хацеў,
Красату з галавы вострай брытвай знясли,
И жалезны убор на нагах зазвянеў.
Асцебали спину и пагнали дружка
Ат радзимай старонки у дальнй крайок
На бяду и нуду. Знаць любиць не рука
Мужыкам, нам хамулам, ды панских дачок.
|
Прапануем да спампаваньня!