|
Biezziamielnyje.
Żywiom, zabytyje ludźmi,
Paciech nie znajučy ni ŭ čom,
Krywawim ścieżki my ślazmi,
Ŭwieś świet dla nas mahilnym snom.
Ni nam wiesna ćwicie, piaje,
Ni leta kołasam šumić,
Snapoŭ nam wosień nie daje,
Zima nam tolki wiek hudzić.
Hladzim na nieba, na ziamlu,
Nie raz s praklaćciem na żyćcio,
Arom my niwu nie swaju,
Dabro zbirajem nie swajo.
Chacinki kut nie naš — čuży,
Nie naše ŭ poli stado jdzie;
O serce, skolki nie tuży,
Nima nam radaści nidzie!
Rawie miacielicaj zima,
Wiesna zalje pawodkaj świet,
Wady i stuży nam nima,
Zżylisia z jimi z małku let.
Naklaŭšy zryŭkaŭ i łamoŭ
Ubor samich i chat hniłych,
Iz adnych wyhnany wuhłoŭ,
Šukać my ciahniemsia druhich.
Chudyje żonki na wazoch,
Pry żonkach dzieci čaradoj,
My sami ŭ znošenych łapcioch
Idziom za końmi piechatoj.
Idziom, — u wočy wiecier dźmie,
Z-za chmaraŭ sonca nie widać;
Bieda, nuda pryhnuła, żmie,
Uduššem hrudzi ŭsio skrypiać.
Ej, dola! Skolki my razoŭ
Prasili, klikali ciabie;
Nia jdzieš! znać, chtości s świetu źwioŭ,
Ci chleba mała ŭ nas tabie?
Ci, może, dzikaj niepahodaj
Ciahacca z nami nadajeła?
Načleh zastrašyŭ niewyhodaj,
I ty nam, dola, akalela?
Żywiom razsypaŭšyś pa świecie,
I śmierć sabraci nas nia może,
Chacia i ŭsiakaha prymiecie,
Chacia i ŭsiakaha abłoże.
Chacia usiakaha z nas hrudzi
Mahiła żutkaja prydawie,
Nad jakoj kryż pastaŭluć ludzi
Na pamiać našaj biednaj sławie.
Nad jakoj wyraście sasonka,
I biezziamielnych ston pačuje,
I šumam, pieśniaju niazwonkaj,
Nad nami chiba zabiaduje.
|
Прапануем да спампаваньня!