Pierszaje czytannie dla dzietak biełarusoŭ (1906)/I/9
| ← 8. Synok maleńki | 9. Žurawiel i Čapla Беларуская народная казка Аўтар: Цётка 1906 год |
10. Kuryca i piatuch → |
| Іншыя публікацыі гэтага твора: Журавель і чапля (Цётка). |
Прапануем да спампаваньня!
9. Žurawiél i Čápla.
Žýli sabié pa abódwych kancóch bałóta Žurawiél i Čápla. Póśle stáła jim nádta markótna žyć i wot uzdúmaŭ Žurawiél da Čápli u swáty jści. Cipiachú, lipiachú, siem wiarstóŭ pa machú, ciéraz bor dy ŭ čáplaŭ dwor. „Jak máješsia Čápla?“ „Zdaróŭ Žurawiél!" „Ci nia pójdzieš, Čápla, za mianié zámuž?“ — „A twajé nóhi dóŭhi, piérja karótka: dúža ty brýdki, nia prypadáješ da majhó smáku! Idzí sabié, hdzie byŭ!“ Žurawiél pierabráŭsia iznóŭ ciéraz bałóta, dyj pryšóŭ u swoj dwor. Razdúmałasia Čápla, što za Žuraŭlá zámuž nie pašlá, „daj“ — káže — „pajdú da jahó i pieraprašú“.
Cipiachú, lipiachú, siem wiarstóŭ pa machú, ciéraz bor, dy ŭ žuráŭloŭ dwor. „Zdaróŭ Žurawiél?“ „Jak máješsia Čápla?“, — „Waźmi mianié zámuž za siabié“. „Twajá šýja dóŭha, i sínia, i krywája, i samá ty harbátaja; takóje mnie nie patréba“.
Chaciá byłó i stýdna, adnák Čápla paplałásia ciéraz bor nazád u swój dwor. Skóda stáła Žuraŭlú što nia ŭziáŭ Čáplu biédnuju i znoŭ pašóŭ jon tóju sámaju daróhaju. Cipiachú, lipiachú, siem wiarstóŭ pa machú… Tak céły wiek swoj chadzili janý adzín da adnahó u swáty i takí na abódwych kancóch bałóta astalísia jich cháty.
|
Hórka rédźka, dy jadúć, |