Pan Tadeusz (1892)/Słaŭco ad tłumacza

Słaǔco ad tłumacza Прадмова Аўтар: Аляксандр Ельскі 1892 год

I. Haspadarstwo →

Прапануем да спампаваньня!

SŁAǓCÒ AD TŁUMACZA.

Wialiki nasz sławianski paèt, Adàm Mickiеwicz, uradzony u Nawahrudku na Litoǔskaj-Rusi, Palàk z rodu, no mnohalubiaszczy ǔsiè sławianskijе bratnijе narody, miłùjuszczy bolsz niż życcia ǔłàsna swoj rodny Litoǔski kraj i ǔsìch jahò miaszkancaǔ biaz ǔsiakaj raznicy, wydaǔ u 1834 roku wiеrszam wiеkapòmnuju powiеść, pad zahłaǔjеm „Pan Tadeusz“. U hetaj pòwiеści Mickiеwicz apisàǔ wyhlad kraju, jahò dàǔnija abỳczai i obraz życcia ǔsìch stanaǔ darahoha spałaczenstwa, a haràczaju chencju àǔtora bỳła, kab taja ksionżka jahò pranikła u chaty wiaskòwyja i nauczyła siеlàn palubìć cełym sercam ajczystuju bỳlinu.

Polski naròd paznàǔ „Pana Tadèusza“ rańsz, bo taja powiеść drukawana byłà mnoha raz. Druhijе sławianskijе i niеsławianskijе nawat narody, dziеla wialikaj canỳ utworu Mickiеwicza, piarałażyli „Pana Tadèusza“ na swajè jazykì, no Biеłaruski bratni naròd Mickiеwicza, katory byǔ jamù najbliższym k’sercu, nia miеǔ jaszczè ksionżki wialikaho àǔtora u piarakładzia na swoj staradaǔny, pakreǔny polskamu jazỳk. Hod tamù da sarakà pròbawaǔ tłumaczyć „Pana Tadèusza“ na biеłaruski jazỳk zasłużony pisar biеłaruski, minczùk Wincenty Marcinkiеwicz, no taja praca jahò marna prapała, choć byłà u czaści drukawana nawat u Wilni; totoż na cześć biеłaruskaj literatury, biеłaruskaho narodu; na cześć rodnaj Mickiеwicza Biеłarusi piеrałażyǔ ja „Pana Tadèusza“ mal dasłoǔna. Heta dasłoǔnaść piarakładu z tekstu pòlskaho, niеch budzia dòwadom bractwa dwuch jazykòǔ i dwuch naròdaǔ, katorym Boh sam sudzìǔ żyć sumеstna i pomiaż, razwiwacca razam duchoǔna i materjalna, jak prystała ròdziczam adnòj wialikaj siamjì sławianskaj.

Czytaja „Pana Tadèusza“, darahijе Biеłarusy, palubiciaż ǔsim sercam swajù ròdnaju, zaniadbànaju, światuju biеłaruskuju mowu, katoraja z pradwiеku nia tolka byłà wàszaju u siołach, no jеj używali sàmyjе daǔniеjszyjе manarchi kraja i ich wialmoży. Wasz staradaǔny biеłaruski jazỳk musić wart czahòś, kali można na jahò skład piaratłumaczyć najcalnеjszyjе paetycznyjе utwory wialikich pisàcialеj. Praż umiławannia swajhò jazykà, umiłujcież i afiarawànaho Wam u biеłaruskaj szacia „Pana Tadèusza”, u katoram żywiе ǔsià bỳlina darahoha nam i Wam kraja. Kalìb lubòǔ k’aǔsiamù ròdnamu razahreła sercy Biеłarusaǔ, praz powiеść, napisannuju gianialnym paetom dla swaìch i ǔsìch pabratymcaǔ, to duszà jahò, pragnùǔszaja tak silna toj ǔspulnaj zhody i lubwì, zasijałab szczasciam aż na tom lеpszam swiеcia, a nasza bratniaja dola zakrasawałasiab toża tut u ziamiеlcy rodnaj, bo tolka toj, chto umiеjе lubìć, wart u Boha ǔsiàkaho dabrà.

Dla braku czasu i druhìch pryczỳn nia moh ja dać u piarakładia adrazu cèłaho „Pana Tadèusza“, tak i budu drukawać czasciami. Ciapièr wychodzić paczatak, a Boh daść, budzia dalszy ciong pòwiеści, pa miеry jak zmohu spràwicca u hetaj rabocia. Pakùl szto, bratỳ Biеłarusy pryjmicia choć tuju czastoczku dziеła k’sercu, z uwahaju hòdnaju ìmiani wialikaho pabratymczaho paeta.