Niezabudka (1918)/VI/Kazioł i baran
| ← Malitwa | Kazioł i baran Беларуская народная казка Аўтар: Вацлаў Ластоўскі 1918 год |
Biedny woŭk → |
| Іншыя публікацыі гэтага твора: Казёл і баран (Ластоўскі). |
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%9C%D0%B0%D0%BB%D1%8E%D0%BD%D0%B0%D0%BA_34.png)
Addzieł VI.
KAZKI.
Kazioł i baran.
Byŭ sabie dzied i baba, mieli jany kazła i barana, dy hetkich škodnikoů, što za imi ni sad, ni harod
nia ůdzieržacca. — „Ot, babka, kaže dzied, — prahonim my hetaho kazła i barana“!
— „Prahonim“ — skazała baba.
Pajšoǔ dzied da kazła i barana i kaže: „Idzicie sabie, kaziół i baran, kab i duchu wašaho nie było tut“!
Pašyli jany sabie torby dyj pajšli. Iduć dy jduć. Bačać: siarod pola lažyć woŭčaja haława. Uziali jany haławu, ukinuli ǔ torbu.
Iduć dalej, — bačać, haryć ahoń. — „Pojdziem i my tudy, tam pierenačujem, kab nas waŭki nia źjeli“.
Prychodziać — až heto waŭki kašu warać. — „A, bywajcie, dziaciuki! Ješče kaša nie kipić, a ǔžo miaso samo idzie“! Wot tady każioł spužaŭsia, a baran i pahatoǔ taho spužaǔsia.
Tady kazioł nadumaŭsia i kaže: — „A padaj mnie, baran, tuju wouču haławu“! — Wyniaŭ baran tuju wouču haławu, a kazioł znou: „Dy nia hetu, padaj bolšuju“. Baran znoǔ kidaje tuju samuju. „Dy nie, padaj ješče bolšuju“! Wot tut užo waŭki spužalisia. Stali waůki dumać-hadać, jak adhetul uciekać, „bo heto, kažuć,
takije dziaciuki, što z imi i haławy pazbudziešsia, ― bač, jak adnu za adnej woŭčy hałowy ciahajuć“!
Ot adzin woůk i kaže: „słaůnaja, bratcy, kampanija, i kaša kipić, dy niečym dalić. Pajdu ja pa wadu“. A jak pajšoů, dumaje siabie: „Chaj was ahoń z wašaj kampanijej!“ Žduć jaho, žduć, ― ot druhi woŭk i kaže: „pajšou dyj siadzić, niečym kašu dalić; ot, waźmu ja łamaku dy pryžanu jaho, jak sabaku!“ Jak pabieh, dyk i toj nie wiarnuǔsia.
A trejci siadzieŭ-siadzieǔ dyj kaže: „wot pajdu tolki ja, dyk ich pryžanu!“ Jak pabieh, dyk i toj rad, što ŭciok.
A tady kaže kazioł da barana: „nu, bratka, žwawiej spraŭlajsia, kab nam wo hetu kašu zjeści dy chutčej
schawacca“.
A waŭki tymčasam razdumalisia: „e, što nam trom dy kazła z baranam bajacca! Pojdziem!“ Pryjšli, až tyje dobra spraůlalisia, kašu zjeli, harščok pabili i nanač na dub uzleźli. Kazioł śmialejšy ― uzlez až nawierch, a baran nia duža śmieły, dyk nižej. Prybiehli waŭki da dubá. Loh staršy woůk dyj pačaŭ waražyć, jak im kazła i barana z duba ssadzić. A baran na suku siadzić dy
dryžyć; a paśla jak zwalicca dy na waŭka. Kazioł śmialejšy nie spužaŭsia, a tolki ― jak zakryčyć: „padaj mnie waražbita!“ Waŭki jak schapilisia ůciekać, to tolki pył pa darozi zakureǔ.