Lekcyi i Evanelii na niadzieli i śviaty (1938)/II/36
| ← 35. Na dzień śv. Michała Archanioła | 36. Na dzień Maci Božaj Ražancovaj Урыўкі зь Бібліі 1938 год Пераклад: Адам Станкевіч |
37. Na dzień śv. Franciška Sierafickaha → |
Прапануем да спампаваньня!
NA DZIEŃ MACI BOŽAJ RAŽANCOVAJ.
I.
Pan, prad tym, jak učyniŭ što spradvieku, mieŭ mianie na pačatku daroh svaich. Adviakoŭ ja ŭstanoŭlena, i zdaŭna prad tym, jak ziamla stałasia. Nia było jašče propaściaŭ, a ja ŭžo pačałasia. Dyk ciapier, syny, słuchajcie mianie: bahasłaŭleny, katoryja pilnujucca daroh maich. Słuchajcie navuki i budźcie mudryja i nie adkidajcie jaje. Bahasłaŭleny čałaviek, katory mianie słuchaje i katory jość čujny štodzień prad dźviarmi maimi i ścieraže pry parozie dźviarej maich. Chto mianie znojdzie, toj znojdzie žyćcio i čerpać budzie zbaŭleńnie ad Pana.
(Prysł. 8, 22—24, 32—35).
II.
U heny čas pasłany byŭ anioł Gabryel ad Boha ŭ Galilejskaje miesta, zvanaje Nazaret, da Panny, pašlubavanaj mužu, katoramu Imia było Jozef, z Davidavaha domu, a imia Panny — Maryja. I ŭvajšoŭšy da jaje anioł, skazaŭ: pryvitana budź, poŭnaja łaski, Pan z taboj, bahasłaŭlena ty miž žančynaŭ. Jana-ž pačuŭšy, stryvožyłasia movaj jaho i dumała, što heta mahło-b być za pryvitańnie. I skazaŭ jej anioł: nia bojsia, Maryja, bo znajšła ty łasku ŭ Boha: voś pačnieš u łonie i narodziš syna i nazavieš imia jaho Jezus. Jon budzie vialiki i Synam Najvyšejšaha zvany budzie i daść jamu Pan Boh stalicu Davida ajca jaho i budzie vaładaryć u domie Jakubavym na vieki, a vaładarstvu jaho nia budzie kanca. A Maryja skazała aniołu: jak-ža heta staniecca, kali ja muža nia znaju? U adkaz skazaŭ jej anioł: Duch Śviaty zyjdzie na ciabie i siła Najvyšejšaha achinie ciabie. Dziela hetaha i toje, što narodzicca z ciabie śviatoje, budzie nazvana Synam Božym. A voś Alžbieta, svajačka tvaja, i jana pačała syna ŭ starasci svajej: i hety šosty miesiac tej, katoraja zaviecca niapłodnaj, bo ŭ Boha nivodnaje słova nia budzie niemahčymym. I skazała Maryja: voś ja słuha Pana, niachaj mnie staniecca pavodle słova tvajho.
(Łuk. 1, 26—38).