Hołas dušy (1934)/II/Razmyšleńni/Niadziela
| ← Anioł Panski | Niadziela Казаньне Аўтар: Казімір Сваяк 1934 год |
Paniadziełak → |
Прапануем да спампаваньня!
RAZMYŠLEŃNI NA KOŽNY DZIEŃ TYDNIA.
Dobra zrobiš, moj miły Bracie, kali myśl swaju na’t kožnaha dnia zrańnia — abo i źwiečara — skupaješ u čystaj krynicy praŭdy Božaje. Pry razmyšleńni, kab jano było dušy twajej karysnym, zbudzi spakojnym, ale mocnym aktam woli ŭsiu swaju tworčaść, kab addać Bohu čeść wysokaj dumkaju, čystym pačućciom, žywym słowam. Tuju myśl, što razbudzić silniej duch twoj, zapamiataj na ceły dzień, kab uściaž być čujnym i pracawitym.
Niadziela.
RAZMYŠLEŃNIE AB TRYWAŁAŚCI DUŠY.
Zasnowa.
Prypomni sabie, što Boh — Istota Wiečnaja, Usiomocnaja — widzić usie tajnicy dušy twajej. Budź pakornym prad mahutnaściaj Jaho. Kajsia, kali byŭ niawierny woli Jahonaj. Swaju kwołuju malitwu achwiaruj dziela Jaho chwały, — prosiačy, kab dała karyść dušy twajej.
Źmiest.
1. Boh, Tworca Pradwiečny, aktam woli swajej pryzwaŭ mianie da bytawańnia, nadzialajučy padabienstwam da Siabie:
|
dajeć mnie wolu — žyć; |
Niezaležnaj wolaj swajej ja maju adbić na sabie wobraz Božy, zakrapić jaho: upadobnicca žyćciom swaim Bohu. Dapamoža mnie ŭ hetym Syn Boży, Chrystus, katory źjaŭlajecca daskanalnym uzoram čaławieka, što jadnaje ŭ sabie boskuju i ludzkuju naturu ŭ wadnej asobie Boha-čaławieka.
2. Boh, udzieržywajučy mianie pry bycie, dajeć wiečnuju trywałaść dušy majej: nieśmiarotnaść. Ad mianie zależyć — być wiečna ščaśliwym na ŭłońni Božym, abo wiečna razłučanym z metaju cełaha žyćcia majho. Sam ja žyćciom swaim zapišu siabie ŭ lik aniołaŭ, abo šatanaŭ. Tak dyktujuć nam usie abjawy Božyja i pračućcio cełaha rodu ludzkoha.
3. Što kaža ŭ hetaj sprawie rozum ludzki i Duch Božy? Čaławiek žywieć na świecie, kab dajści żyćcia Božaha. Patoje Boh stwaryŭ i aniołaŭ, daŭšy im čas proby. Tolki im u adwiečnaj Prazornaści swajej nia daŭ pa ŭpadku adkupleńnia. Bo čym wyšejšy ŭźlot, tym nižejšy ŭpad. Jak- ža ščaśliwy čaławiek, što pačuŭ słowa Praŭdy adwiečnaj: „Chto wieryć u mianie, chacia-by i pamior, žyć budzie… Ja jość uskrašeńnie i žyćcio“.
Refleksija.
Jaki moj pahlad na žyćcio wiečnaje i čamu ja tak ab hetym dumać bajusia: hdzie pryčyna? Boža, pryjdzi mnie na pomač!
Wywad.
|
„Niespakojnaje serca majo, o Boža, |