Hołas dušy (1926)/II/Uniebaŭstupleńnie

← Wialikdzień, abo Ŭskrašeńnie Chrystusa

Uniebaŭstupleńnie, abo Ŭsšeście Chrystusa Казаньне Аўтар: Казімір Сваяк 1926 год

Zialonyja Światy, abo Siomucha →

Прапануем да спампаваньня!

Uniebaŭstupleńnie, abo Ŭsšeście Chrystusa

1. Pradstaŭ u dušy swajej Chrystusa ŭ tawarystwie duchaŭ Bożych na nieba ŭstupajučaha. Razwažaj, jak pryniaty byŭ tam:

z jakoj radaściaj i charastwom. Pryhledźsia ducham na tuju ščaśliwaść, hdzie zło nia istnuje, a hdzie panuje najčyściejšaja duchowaja radaść: roskaš z ahladańnia Božaje mocy i tawarystwa duš zbaŭlenych.

2. O, jakoj-ža čeści wart Chrystus zatoje, što adčyniŭ usim nieba kryžam swaim! I dla ciabie tam miesca pryhatawana, chiba nia chočaš zasłužyci. A miesca tam kožnamu pawodle ŭłasnaje zasłuhi, pracy i malitwy.

3. „Woka nia widzieła, wucha nia čuła, ani serca ludzkoje pračuła, što Boh pryhatawaū tym, što Jaho miłujuć“. Nia bojsia śmierci, kali žyćcio twajo čaho warta. Budzie jana ŭradzinami na lepšaje bytawańnie. Nia prywiazwaj serca da zmannaha świetu, ani da jaho karotkaj roskašy, bo świet zahinie, a słowa wiečnaje trywać budzie. „Nieba i ziamla pieraminuć, ale słowa majo nie pieraminie“ — wučyć Chrystus. „Nadzieju miejcie, bo Ja pieramoh świet“.