Hołas dušy (1926)/I/Malitwy padčas Imšy św.

← Malitwy światočnyja

Malitwy padčas Imšy św. Малітвы Аўтар: Казімір Сваяк 1926 год

Malitwy paśla Imšy św. →

Прапануем да спампаваньня!

Malitwy padčas Imšy św.

„Z kožnaj Imšy św. možam mieci tuju samuju karyść, jakuju Chrystus wysłužyŭ nam u Wialikuju Piatnicu praz śmierć swaju kryžowuju“.
(św. Tamaš z Akwinu).

Intencyja.

O Boža Miłaściwy! Pryjmi afiaru Syna Swajho, u jakoj praliŭ Jon za nas da apošniaj kapli kroŭ swaju darahuju. U złučeńni z Taboj, o Chryste, składaju hetu afiaru rukami kapłana z toju dumkaju, jakuju mieū Ty Sam, Jezu Miły, kali kanaŭ za hrachi świetu i maje. Złučajučy dumki maje z Twaimi, o Chryste Jezu, budu raspamiatawać apošnija chwiliny żyćcia Twajho, budu wučycisia ciarpieć u śled za Taboj.

Čaść I. Ad Pačatku da Afiarawańnia, kali pieršy raz zwoniać. Można malicca stojačy.

Jezus abmywaje nohi Apostałam. O, Zbaŭca Najmilejšy! Abmyj dušu maju z usieńkaj plamy hrechu, ačyści pačućcio majo, paświaci jaho, kab moh ja złučycisia z hetaj afiaraj światoj, katoruju Sam afiarawaci maješ na Aŭtary praz duchoŭnaha afiarnika, słuhu Twajho. Maryja, Maci Božaja i maja Zastup- nica, światy Janie, świataja Mahdalena, uprasiecie ad Boha dla mianie tyja pačuwańni, jakija was ažyŭlali pry krywawaj afiary na Kalwaryi.

∗
∗     ∗

Chrystus u Hetsemani. Uwažaj, duša maja, na Boha žurbami prybitaha, potam ablitaha i krywioj, twaram na ziamlu pachilenaha. Jon płača za twaje hrachi… i ty płač z Im razam, molačy, kab daŭ Jon spaznać tabie hańbu hrechu i niahodnaść čaławieka.

∗
∗     ∗

Zrada Judaša. O moj Jezu, kolki-ž razoŭ ja praz hrech wyraksia Ciabie, pryjaciela najmilejšaha i ajca łaskawaha: nawat i ŭ tym časie, kali prad ludźmi wydawałasia, što ja wierny Tabie. Daruj mnie tak, jak i niawiernamu apostału swajmu, kali toj wyrakaŭsia imieńnia Twajho. Lepš užo mnie ŭmierci, čym zapradaci praz hrech Ciabie, Boha majho.

∗
∗     ∗

Chrystus prad Kajfašam. Ty wiedaŭ dobra, o Jezu, što pryznaŭšy siabie Boham prad Kajfašam, nia minieš hniewu jaho i pryhaworu śmierci. Wučaš mianie praz heta, što nia treba nikoli bajacca wyznawać praŭdu. Ja budu śmieła pryznawacca, što wieru Tabie i prawa Twajo pryznaju. O Zbaŭca moj! Ja chacieŭ-by być adnym z tych, katorych prad Ajcom swaim u niebie za swaich pryznaješ, a katoryja nia wyraklisia Ciabie prad ludźmi. Pamažy-ž mnie, o Chryste!

∗
∗     ∗

Ad Kajfaša da Piłata. Piłat pytajecca: „Što heta praŭda?“ i zara adchodzić, kab nie pačuć Twajho Boskaha słowa. A kolki-ž ludcoŭ nie dajšło da paznańnia Ciabie, bo praŭdy bajacca Twajej i abminajuć čymchutčej hołas Božy! I ja sam, ci staraŭsia sercam adhadać Ciabie, pawieryć, palubić? Ci-ž lublu razmyšlaci ab cudoŭnym żyćci Twaim? Ci-ž starajusia čućcio majo, słowa, i čyn moj budawać na prawoch Twaich? Ci-ž stojka šukaju sprawiadliwaśći Twajej? Zžalsia nada mnoj, Chryste!

Čaść II. Ad Afiarawańnia da Kanonu, kali druhi raz zwoniać.

Chrystus prad Heradam. Jezus, Syn Božy, zamaŭčaŭ prad Heradam — raspuśnikam. Heta mo’ pieršy byŭ čaławiek, prad katorym Chrystus nie chacieŭ pramowić, — kab pakarać hrešnuju jaho cikaŭnaść i pryhanić ahidu žyćcia jaho raspushaha. Jezu, pramaŭlaj da

mianie zaŭsiody dumkami światymi, nie zważajučy na hrešnaść maju!

∗
∗     ∗

Chrystus bičawany. Što za styd i bol dla tak čystaj asoby Jezusa! Zniawažyli Jaho prad natoŭpam rasšalełych ludziej, razdziawajučy i bjučy biazlitosna. Chrystus cierpić za maju biasstydnaść — sam niawinny, biez najmienšaj plamki hrechu. O Boža, usie swaje ciarpieńini i ja afiaruju za ŭsich, što raspustaju siabie hańbiać.

∗
∗     ∗

Piłat abmywaje ruki. Jak pałachliwy Piłat, tak i ja mo’ niaraz łhaŭ sam prad saboj, kab apraŭdać siabie? A Boh-ža čytaje ŭ sercy ludzkim. Ačyści, o Boža, mianie ad hańby, kab čysty i biazwinny ŭznasiŭ ja da nieba wočy swaje!

∗
∗     ∗

Ecce homo! (Wo čaławiek!) Niekali stanu ja prad Boham na sud. „Wo čaławiek, wo jaho žyćcio!“ — skaža moj Sudździa Najwyšejšy. O Jezu, chto-ž z hrešnych wydziaržyć na sabie Twoj zrok hniewu za zmarnawańnie daraŭ Twaich? Budź-ža, o Jezu, dobrym dla mianie ŭ tuju strašnuju hadzinu!

∗
∗     ∗

Naruha natoŭpu. „Kryžuj Jaho, kryzuj!“ — woś strašny kryk narodu, katory niadaŭna spatykaŭ Chrystusa jak Mesyjaša. Zmiennaść serca ludzkoha, sapraŭdy, nia maje hranic. Siańnia: „Hozanna!“ — a zaŭtra: „Kryžuj!“ Woś zapłata niazdzieržanaj nienawiści za haračuju miłaść. O, świataja Afiara za hrešnaje ludstwo! Jak-ža serca Twajo musiła ścisnucisia na heny dziki hołas šalonych, ačmučanych ludziej. I jaki-ž ja šalony, kali paznaŭšy praŭdu Twaju, jašče maju prywyčnaść da hrechu!

Čaść III. Ad pačatku Kanonu da Komunii. (Treba klenčyć).

Jezus pad kryžam. O Boža, chto apiša tuju strašnuju chwilinu, kali wydan byŭ prysud śmierci na Syna Twajho Najmilejšaha! Pad ciažaram kryža Chrystus idzie na Holhotu, chistajučysia ad źniamohi paśla biazlitosnaha bičawańnia i

źniawah roznych. Jak-ža strašnym koštam zbawiŭ nas Jezus, koštam swajho žyćcia maładoha: krywioj i śmierciaj. O, Jezu-Chryste-Boža, pazwol i mnie, biednamu dziciaci Twajmu, iści śledam krywawym Twaim!

∗
∗     ∗

Jezusa da Kryža prybiwajuć. Ach moj Boža, malitwa maja, heta — hołas krywi i śloz Twajho Syna: nie adkinieš jaje. Tuju kroŭ ran Jahonych, tyja ślozcy Jaho wačej: usio afiaruju Tabie za suspolnaść katalickuju, za Ajca Światoha, za biskupaŭ i kapłanaŭ, za parafiju našu, za siamju maju i za ceły narod biełaruski; za maich pryjacielaŭ i za worahaŭ tak-ža; za tych, chto prasiŭ majej malitwy. Boža, budź miłaściwym świetu cełamu!

∗
∗     ∗

Jezus na Kryžy. Afiara krywawaja z kryža! Swiataja Hostyja Autara! Čeść Tabie, Chryste, z usich sił dušy majej! Serca majo da Ciabie należyć. „Kali budu padwyšan, paciahnu za saboj usich“, — woś słowy Twaje. O Jezu, byt moj i żyćcio majo addaju Tabie. Paciahni za saboj świet ceły swajej strašnaj afiaraj. Pryjdzi waładarstwa Twajo!

∗
∗     ∗

Jezus molicca z kryža. O Jezu, raspiaty na drewie kryžowym! Ty j ŭ apošniaj chwilinie nie zabyŭsia malicca za nas „Ojča, wybač im, bo nia wiedajuć, što robiać“. Miej litaść nad tymi, što ŭ prywiaznaści da hrechu adyšli na świet toj i cierpiać balučaje ačyščeńnie. Zmienš bol ich i wyzwal tych, što cierpiać moža z majej pryčyny.

∗
∗     ∗

Siem słoŭ z Kryža. „Ojča, wybač im“… Nia pamiataj, Boža, prawiny našaj i ajcoŭ našych i nie rabi pomsty za hrachi našy.

„Siańnia budzieš sa mnoj u rai“… Ja wielmi słaby, Boža moj, ale zaŭsiody na Tabie nadzieja maja.

„Žančyna, woś Syn twoj“… Waźmi i mianie, Matuchna, za syna swajho.

„Eli — Eli, Boža moj, — Boža, čamu-ž apuściŭ Ty mianie“… U ciažkuju minutu žyćcia, uspamažy, Boža, słaby duch moj! „Smahnu“… Chryste, zapali ŭ žyłach maich pał da praŭdy, cnoty, charastwa, — bo ŭsio heta z nieba jość.

„Dakanałasia“… Usio kančajecca: i muki i ślozy. Daj Boža, kab mety žyćcia majho nikoli nia zhubiŭ ja.

„U ruki Twaje addaju ducha majho“… Jezu, budź pry majej śmierci!

Čaść IV. Ad Komunii da Kanca.

Jezus umiraje. Hledziačy, o Jezu, na cudoŭnuju śmierć Twaju, bili ludcy hrudzi swaje ad žalu, a sotnik pryznaŭ, što Ty „sapraŭdy Syn Božy“. Z pakoraj udarusia ŭ hrudzi i ja, bo ŭmiraješ i za maje hrachi. Ale śmierć Twaja napaŭniaje serca majo nadziejaj, bo afiara Twaja „hładzić hrachi świetu“. Baranak Božy, dziela majho zbaŭleńnia zabity, zžalsia nada mnoj!

∗
∗     ∗

Chrystus u hrobie. Chryste, Wybaŭca moj! Kolki razoŭ prymaju Ciabie Samoha ŭ Eŭcharystyi! Prašu sercam cełym: kab istota błahaja maja nia była hrobam zimnym dla Ciabie! Daj, o Jezu, kab złučajučysia z Taboj u Komunii, ja pieramianiŭsia ŭ Ciabie Samoha, nabirajučy siły Božaje Twajej. Božańka, žywi zaŭsiody ŭ cełaj istocie majej, pranikajučy jaje ciapłom Twajej łaski, ahniom Twajej miłaści. Ja hetaha niahodny, Boža moj, pryznajusia; ale-ž Ty dziela dabra dušy majej zyjšoŭ

až da hrobu: nie dapuści-ž zmarnawacisia zasłuham krywi swajej u majej dušy. Ačyści mianie!

∗
∗     ∗

Z umioršych paŭstańnie. Ustaŭ Ty z hrobu, Chryste, admienienym na ciele, pakidajučy tolki śled Piaci Ran. Daj, o Jezu, i mnie łasku adziecisia ciełam admienienym uzoram Twaim, kali ŭstanu na strašny sud Twoj. Trywohaj pierajmajuć mianie słowy Apostała Twajho: „Usie z hrobu ŭstaniem, ale nia ŭsie pieramienieny budziem”. Dyk malu Ciabie, o Jezu, kab cieła Twajo światoje i Kroŭ darahaja, što ŭ Komunii prymaju, uścierahli mianie na žyćcio wiečnaje.

∗
∗     ∗

U nieba ŭstupleńnie. O Chryste Jezu, zasyłaju jašče ščyruju prośbu maju dziela zbaŭleńnia swajho i chwały Twajej. Abiacaju ŭ cełym żyćci maim šukać woli Twajej, a ścierahčysia hrachoŭ z usiej siły swajej. Zmacui, o Jezu, hetu achwotu maju: daj mnie zrazumieńnie prawa Twajho, kab nia błudziu ja, nie paznajučy dabra i zła. Malu Ciabie praz tajnicy Twajho Uskrašeńnia i Usšeścia: budź pry mnie ŭ pakusach žyćciowych i ŭ apošniuju chwilinu majho ziemskaha bytawańnia. Amen.