Ploŭsia dzied pamiž palami
Ŭ zrebnaj torbi s sucharami.
Ŭsiudy pole zielaniła, —
Chlebaroba wiesialiła.
Ŭ ciabie tolki, dziedu siwy,
«Nima ščaścia, nima niwy», —
Wiecier scicha pramaŭlaje,
Žalu ŭ dušu dabaŭlaje.
Skroź biazludna na darozi;
Stajać wierby na abłozi;
Wiecier, wyje wyhrywaje,—
Stary ślozańki ŭciraje.
Až na sustreč s paza-žyta
Wyjšła Dola hrašawita.
Luba-miła zaśmiejałaś,
Da staroha abazwałaś:
«Stary, nie płač, nie tužysia,
«Na mianie hlań, zwiesialisia;
«Budzie pole, budzie chata,
«Jak u karala bahata;
«Buduć koni i karowy,
«Budzie i kažušok nowy.
«Bačyš hrošy załatyje?
«Choć na lety, na staryje
«Buduć ŭsie ciabie ŭwažaci,
«Twajho rozumu pytaci!
«Pieražyŭ ty złu hadzinu, —
«Patstaŭlaj swaju tarbinu!»
Žywa dzied zawarušyŭsia,
S torbaj k doli prychiliŭsia.
Hrošy syplucca, zijajuć,
Dziedku serce zwiesielajuć.
«Budzie!» — Dola abazwałaś —
«Kab choć torba nie prarwałaś;
«Bo tady ŭžo, jak prarwiecca,
«Usio zhinie, ŭsio miniecca!»
— «Nie, nia bojsia, dola miła», —
Dzied tut kaže: «torba ceła,
«Pacichieńku, pamaleńku
«Usyp ješče, hałubka, žmieńku»!..
Dola scicha zaśmiejałaś…
Torba treś — i razarwałaś! —
Dzied tut z laku torbu ŭ połu,
Kinuŭsia chutčej da dołu,
Cap-łap łowić i markoša,
A kab choć tabie paŭhroša…
— «Dola-ž maja, złaja dola», —
Dzied zawyŭ tut na ŭsio pole;
«Hrošy maje, hrašeniaty,
«Dzie padzieliś hałubiaty?
«Ech, hałoŭka ty niahodna,
«I chałodna i biazrodna,
Ciapier laže ŭ damawinu
«Na parožniuju tarbinu».
I paploŭsia pa darozi…
Wierby šepčuć na abłozi,
Wiecier wieje, wyhrywaje,
Dziedka ślozańki ŭciraje…
Maja kazka, dobry ludzi,
Wam ŭ pryhodzi može budzie;
Ja skažu wam praŭdu ščeru:
I pry ščaści znajcie mieru!
|
Прапануем да спампаваньня!