Я зваў яе
| ← Малітва мая | Я зваў яе Абразок Аўтар: Вячаслаў Вячаслававіч Адамовіч 1922 год Крыніца: Часопіс «Раніца», № 1 (9), 1 студня 1922 г., б. 2 |
Яна заве → |
Прапануем да спампаваньня!
Я зваў яе да неба, я зваў яе да зор, але яна ня прышла… Яна ня верыла мне, яна ня верыла людзям…
За гэта я быў злы на яе, за гэта я гатоў быў пыткам аддаць яе цела і душу яе паслаць у вечны агонь…
А цяпер?…
Цяпер я сам ня веру больш людзям, ня веру ні небу „ні аду ні зорнам“. Ні кому ня веру!..
Дык сьмейцеся, цялер нада мной… бо я больш нікому ня веру…
А калісь, калісь я так верыў людзям, на кожнага глядзеў, як на брата, кожнаму давераў сваю душу, свае думкі. А цяпер?
Цяпер я ня веру і ні кому не скажу сваёй думкі, на кожнага гляжу як на ворага, навет шчырым славам я паверыць ня магу…
Бо атручана людзьмі мая душа, імі разбіта мае сэрдца на кавалкі.
Цяпер я рад, што яна на мае запрашаньне ня прышла гатоў за тое ей ногі цалаваць!
Бо шмат бы я з рабіў, калі б яна прышла з чыстай душой да мяне?…
Што-б я рабіў, каб павёў яе ў паказаны людзьмі рай, гдзе-б чорнай атрутай атруцілі нашы душы абадвым адразу?…
Як бы ёй тады я ўзглянуў ў:вочы?..
Што атказаў бы на яе пытаньне?
Быў-бы здрайцам тады я для яе!…
А цяпер, цяпер я вольны…
І калі яе спаткаю где, на шляху жыцьцёвым, дык сьмела гляну ёй ў вочы і пазаву яе зноў да сабе
Але зоў мой будзе, не да неба не да зор…
Яе гукну я… На вальку з злом, на вальку з начной няпраўдай!
І веру, што на гэты зоў прыдзе яна!
Дзяргач.