|
Ну, што сказаць?
Якімі словамі усьцешыць?
А можа ў глыб вачэй
папросту паглядзець?
Ні слова кволае,
ні лёгкая усьмешка
ня могуць засьціць
вуснаў сьлед.
Браточкі любыя!
Браточкі дарагія!
Ці чулі вы,
як плача раньняя Зара?!
І росы падаюць,
ільсьняцца, гінуць,
а сонца выплыве, —
тады гараць, гараць…
Вось так і Беларусь:
ад краю і да краю
сьлязьмі змачыла
зарослыя шляхі…
Казалі наскія,
што доля пакарала,
а іншыя,
што лёс такі.
Віюцца сёньня песьні, —
Зьвіваўся лямант;
здавалася,
што сьлёзы век ня счануць.
Вазёры і балоты —
мо‘ гэта плямы
ад сьлёз былых
на пурпурах пясчаных?
Сягоньня сьлёзы ўсе
мы пазьбіралі ў наквець,
каб край балот
закрасаваў, зацьвіў.
Таму і радасна,
аж да усьмешкі нават,
што росы падаюць
гарэць на жвір.
А вось ці чулі вы,
як плачуць навальніцы,
як стогне бор
і шалясьцяць лясы?
Тады маўчаць
дарогі і гасьцінцы,
а хмары чорныя
выходзяць галасіць.
Тады і ён
выходзіў на дарогу,
каб вартаваць
пясчаныя палі.
Балюча сэрца раніў
кплівы рогат,
што думы ў песьнях
мужыцкіх запаліў.
За што-ж яго
абвінавацілі ў маркоце?!
Ці не затым,
што сёньня весялосьць?
Хай песьня сумная, —
а хто яе заводзіў,
а хто аддаў
для песьні маладосьць?!
Браточкі любыя!
Браточкі дарагія!
Калі навалы б‘юць
і крышаць берагі —
ня шмат ідзе
адважных, каб загінуць
за песьню наскую,
за радасьць бяз тугі.
Дык вось таму
асьвянула усьмешка,
дык вось таму
паволі меркне зірк…
Дык што сказаць?
Якімі словамі усьцешыць?
Які вянок
на галаву завіць?
Ня трэба слоў,
ня трэ‘ пахвальных одаў, —
хай песьня звоніць,
водгульлем зьвініць!
За песьню гэтую
цябе уславяць ўсе народы,
зьвіюць вянок
з калосьсяў і зарніц.
| 
Прапануем да спампаваньня!