Якубу Коласу (Глебка)

Якубу Коласу Верш Аўтар: Пятро Глебка 1926 Крыніца: https://knihi.com/Piatro_Hlebka/Viersy_1925-1967.html#chapter37

Прапануем да спампаваньня!

Ну, што ж яму сказаць?

Якой хвалой усцешыць?

А можа ў глыб вачэй

Папросту паглядзець?

Ні слова цёплае,

Ні добрая усмешка,

Напэўна, не сатруць

На вуснах горкі след.

Ці чулі вы калі,

Браточкі дарагія,

Як хмурнай раніцай

Маркоціцца зара,

Як росы падаюць,

Як у тумане гінуць,

А сонца выплыве —

Тады гараць, гараць?..

Вось так і Беларусь:

Ад краю і да краю

Слязьмі зрасіла скрозь

Зарослыя шляхі...

Адны казалі нам,

Што доля пакарала,

Другія цешылі,

Што гэта лёс такі.

Дзе песні чуюцца —

Там віўся немы лямант,

Здавалася, пакут

Ніяк не збыць ліхіх...

Балота, возера —

А можа гэта плямы

Паміж сухіх пяскоў

Ад нашых слёз былых?

Сягоння слёзы ўсе

Мы пазбіралі ў наквець,

Каб край глухіх балот

Закрасаваў, зацвіў.

І радасна цяпер,

Што ў непагоду нават

Раса пад ветрамі

Не падае на жвір.

Але нам помніцца,

Як плачуць навальніцы,

Як стогне сумны бор

І шалясцяць лясы,

Маўчаць панурыя

Дарогі і гасцінцы

І хмары чорныя

Выходзяць галасіць.

Тады і наш паэт

Выходзіў на дарогу,

Каб вартаваць ад зла

Пясчаныя палі.

Балюча ранілі

І смех і кплівы рогат,

Што думы ў песнях ён

Мужыцкіх запаліў.

Што ж вінаваціць нам

Цяпер яго ў маркоце?!

Ці не затым адно,

Што сёння весялосць?

Хай песня сумная,—

А хто яе заводзіў,

Хто першы ёй праклаў

Дарогу ў маладосць?

Браточкі любыя,

Браточкі дарагія,

Калі навалы б’юць

І крышаць берагі —

Не шмат знаходзіцца

Адважных, каб загінуць

За песню родную,

За радасць без тугі.

Ці не таму калісь

Маркотная усмешка

Лягла на твар яго,

Вясёлы і жывы?

Дык што ж яму сказаць?

Якой хвалой усцешыць?

Які вянок яму

На галаву завіць?

Не трэба пышных слоў,

Не трэба гучных одаў,—

Хай песня водгуллем

У сэрцы зазвініць!

За песню гэтую

Уславяць ўсе народы,

Звіюць яму вянок

З калоссяў і зарніц.